Sen sarcasmo, digamos que a colección Literatura Universal, proxecto de EIZIE, foi o único proxecto que realizou sistematicamente a tradución –ademais da aposta da editorial Igela (43 exemplares no Departamento de Literatura, 7 no Seminario, 22 na Sección Negra e 13 en Enigma)–.

En tempos de presidentes que non saben tocar o saxofón, é parte da praxe comunicativa anunciar antes de facer algo. Do mesmo xeito que nas webs favoritas, estamos a traballar! lémolo. Tamén se está traballando na selección de novos títulos da Literatura Universal. Ao parecer, unha vez finalizada a primeira fase de 153 exemplares, a colección dará a volta ao temón á hora de emendar os defectos anteriores. As declaracións realizadas aquí e alá inquietáronme, non por buscar obras, senón por buscar na poesía de United Bizarres Of Benetton, por dicir en retolaza, a presenza literaria dos escritores. Pareceume sorprendente, porque me parece operativamente sinxelo, como non se abre unha vía pública de consulta e suxestión de face á nova fase. Á fin e ao cabo, o Mapa do Eúscaro (sic) pódese facer en dúas horas no transporte público e tamén podería vir do País Vasco francés (sic) a posibles reunións físicas.

Sospeito que non haberá poesía no novo catálogo, si non é anecdóticamente, e con todo ocorréulleme a achega dos meus imprescindibles (Christine de Pizan, Anne Sexton, Mariña Tsetaieva, Anna Akhmatova, Olga Bergoltz, Vladimira Cerepkova, Viola Fischerova, Else Boullaskluke

A reunión podería ser aberta, asistirían lectores, bibliotecarios, licenciados en filoloxía e tradución, estudantes, tradutores e vendedores de quioscos. Na orde do día sería imprescindible analizar a acollida que tivo esta colección que foi central, por exemplo, nas políticas de tradución das editoriais. Podo equivocarme, pero salvo excepcións, creo que os bestsellers tardíos estendéronse nas publicacións dos últimos anos. Quero dicir, fóra do limbo o inferno.

Na colección que necesita dun ben público tamén se discutiría a licenza de libros, estando libre de institucións como CEDRO está a selección dunha licenza Creative Commons, incluíndo a difusión gratuíta e universal da rede. A edición impresa debería custar entre 4 e 10 euros (e non entre 20 e 24), á hora de superar as peaxes que os vascos pagamos sempre. Outra opción sería calcular o cociente de renda mensual e de bens.

De face á nova fase, sería desexable –como nos sistemas literarios normalizados– que as portadas dos libros non tivesen ilustracións infantilizadoras máis habituais para a literatura infantil e adolescente. Parece que estou resentido, pero recibín as opinións de case todos os que len esta colección, e perdoneu, però algú ho havía de dir.

É de supor que haberá xente que poida dar todos estes consellos e máis, e que os dará gratos como eu, sen ningunha estraña propina de ningunha comisión especial. Tamén seguiremos lendo en castelán unilateralmente.