Si non me equivoco, este é o segundo traballo que escribe Jokin Mitxelena, e como no anterior, dous morcegos son os protagonistas. Mitxelena é moi coñecido nas nosas letras como ilustrador, puxo imaxes a once obras desde a súa creación en Potto nos anos 80, pero, como se dixo, nesta ocasión aparece como escritor e ilustrador.

“Era unha mañá e os Morcegos empezaron a espertarse aquel día, despois de durmir a noite” (páxina 4). Así comeza este conto protagonizado por dúas irmás de morcegos. Genoveva e Isabela queren ver o mundo durante o día, andar dun lado para outro analizando os recunchos da vida. Pero isto vailles a causar un problema: “–Ah, Genobeba, lembra que nós somos morcegos; Andamos polo aire de noite, non de día. Hai demasiada luz para nós polo día!” (páxina 8) diralle Isabela á súa irmá e os dous morcegos lanzaranse a buscar unhas lentes de sol para facer fronte a ese exceso de luz.Emprenderán

unha viaxe, pois, atopándose con moitos animais; o bufo diralles que camiña pola noite e que non necesita gafeñas; a vaca, pola súa banda, ten unhas lentes verdes para ferver a herba; a ra, usando lentes de auga; o corvo, con gran orgullo, que non necesita lentes para manterse elegante... As

imaxes de cores vivas axudan ao texto; as palabras na páxina da esquerda e a imaxe na da dereita, ofrecendo un todo precioso. E é que, como se viu anteriormente, o conto ten unha estrutura repetitiva, xa que as irmás morcegos que buscan un obxectivo terán que seguir viaxando despois da negativa dos animais que se atopan con eles para conseguir o seu obxectivo.

É un conto entretido, sinxelo e cálido. Moi curioso no argumento e axeitado na formulación. A vida é unha viaxe, Genobeba e Isabela buscarán unhas lentes, pasarán todo o día detrás delas e ao final, cando as adquiran… “–Moi ben, Genobeba, xa temos as nosas lentes, pero agora xa é de noite, xa estou cansa e voume a durmir” (páxina 32) responderá o sabio Isabela dando a este fermoso conto e a dúas irmás.