Vostede menciona o ADN de José Luís, e para ter un ADN decente na literatura sempre é conveniente formar parte dunha xeración. O propio exemplo do realismo máxico está aí. O “boom latino-americano” foi unha boa ocasión para lanzar a varios escritores, entre eles os que entraron baixo a etiqueta de “realismo máxico”. Non parece que a esta xeración saíulle mal a xogada, dúas dos escritores aos que se refire José Luís foron galardoados co Premio Nobel –Gabriel García Márquez e Mario Vargas-Llosa– e Carlos Fuentes sempre aparece nas quinielas.
Xa se sabe, iso si, que a ninguén lle gusta someterse a unha xeración, todos os escritores diranlle que o das xeracións son bobadas de mozas ou de críticos, que cada un forma un mundo único, auténtico e incomparable. Eu, en cambio, bótoa de menos. Quizá sexa o desconcerto existencial da posmodernidad gaseoso, pero no feito de pertencer a unha xeración gustaríame sentir ese gozo, a calor e a protección do grupo.

De feito, algúns dos meus amigos fundaron a xeración de Orgasmus, co libro Orgasmus promovido e publicado por Txalaparta, pero quedei fóra dese grupo, orfo. Daríao todo por ser membro de Orgasmus. Pero a miúdo o desexo e a realidade non poden coincidir. A cuestión é que a xeración de Orgasmus está composta exclusivamente por mulleres. Estaría disposto a cambiar de xénero para formar parte desa xeración, pero dubido que iso tamén valese. Para algúns defensores do feminismo entre nós, ser muller é algo especial, innato, misterioso, inexplicable e secreto que non podemos entender o resto dos mundanos, incluídas moitas mulleres. Para este tipo de feminismo victimista-folclorista-empresarial, subordinado ao patriarcado, o cambio de xénero é imposible e, por tanto, todas as miñas funcións serían inútiles. As mulleres son mulleres e os homes son homes. Mentres Irati Jiménez non ordene o contrario, e por desgraza para min, non podo formar parte da xeración de Orgasmus.

Por tanto, decidín crear unha nova xeración pola miña conta. Os Orgasmusta converteron o Erasmus en Orgasmus cunha graza e un sal extraordinarias. Pois como eu vivo nunha cidade de Europa, en lugar de nunha do Estado español, en Barcelona, propoño que a suposta xeración de Séneca convértase nunha xeración de “Ze-neke!”. Para iso, sacaremos un libro, un DVD, camisetas, adhesivos e chapas. En breve, os seráns: recitais de poesía, lectura de textos, concertos, actuacións de bertsos, conferencias, mesas redondas, pasacalles... Todo iso, por suposto, para denunciar a jerarquización do sistema literario actual, capitalista-machista-raciista-desarrollista, e para que a nosa voz, por ser novas, sexa ouvida unha e outra vez. Sabemos que este proxecto rompedor, provocador e intolerable vai provocar nalgúns entusiastas entusiasmos, pero vai ser un paso decisivo na renovación da literatura vasca sen os sinduds.

Uxue, quero utilizar estas páxinas, aproveitando que ti tamén te quedaches fóra de Orgasmus (non sei si por culpa do conto Itzulak), para convidala a formar parte da xeración “Ze-neke!”. José Luís, xa que os aldeáns vos deixaron fóra e somos bastante flexibles en cuestións de idade e doutra índole, temos para ti un espazo para participar nesta xeración que vén revolucionar a literatura vasca.