Hai uns meses estiven nunha charla sobre grupos de consumo. No mesmo, un membro do sindicato EHNE explicou a dinámica e filosofía destes grupos. A partir de entón, vólvome con este tema, e como as ondas sucesivas que se producen ao arroxar pedras ao río, así é como empezo a desenvolver os meus pensamentos, a estenderme e a ensanchar.

Esta é a súa tese: a terra que teñen os agricultores da nosa contorna para cultivala é cada vez peor, polo que resulta máis cara. Doutra banda, nos últimos anos fóronse perdendo moitos tipos de plantas autóctonas, polo que os tipos de sementes son cada vez máis escasos. O mercado das sementes está controlado por grandes empresas do sector, que á súa vez venden os produtos fitosanitarios necesarios para o seu tratamento. Os agricultores ven obrigados a realizar producións cada vez máis intensivas por grandes investimentos económicos. Despois, os grandes almacéns compran a súa produción. Nun principio acórdase un prezo, pero no seguinte dicir que teñen que baixar os prezos, si non se lles vai a comprar a produción, e así apertan cada vez máis.

Pero seguramente, cando compramos nos grandes almacéns non somos conscientes diso. Non nos damos conta de que detrás de cada produto barato pode haber traballo en condicións indignas, un traballador forzado, sexa noso ou doutros países, dá igual. Non nos damos conta de que a malvada cadea que mencionamos leva consigo a destrución: palabras, idiomas, costumes... Mentres tanto, as tendas dos nosos barrios, dos nosos pobos, van desaparecendo e as rúas vanse apagando. E tamén a cultura e a forma de ver o mundo.

Nestes
tempos nos que a economía nos venceu, os valores instrumentais han primado sobre os propios valores, queren convertelo todo en intercambiable. Así o pon de manifesto certos feitos nos que os intereses “estratéxicos” dos estados anteponse aos humanos e á dignidade humana. Como exemplo o sucedido en Aiún: en lugar de denunciar a masacre, en dous meses asinaron acordos comerciais con Marrocos, sen ningún tipo de traba.

Mentres, outros se dirixen a Gaza, onde se lles axuda humanitaria. Porque no seo dunha sociedade civil comprometida aínda perviven valores propios, como a solidariedade. E porque existen, podo imaxinar aos mozos de Gaza tirando pedras ao río, nun territorio libre e sen soldados. Porque entre todos creamos as condicións. Nós, os que creemos niso, lectores.