Trátase dunha paraxe chamada Amaikalandarieta. A cal dese once é capaz de agarrar? O de Garai. É dicir, da época dos Tolleitos. XVI, Nos séculos XVII e XVIII, os barcos que se fabricaban con madeira procedente dos bosques das tártaras eran para tres traballos, principalmente dous e tres: para a pesca do bacallau e a balea, para o transporte comercial e para a guerra. Tamén tiñan outras ocupacións. A principal igrexa castelá de Zumaiami, na que a economía da época movíase por dúas doazóns vocacionais dos novos burgueses botados. En ambos aparecen os doantes nas pinturas relixiosas máis altas, moitos desvergonzados. Nunha ocasión, o almirante Juan Pérez Elorriaga viaxou a Flandes xunto coas súas mercadorías, nun tríptico que fixo pintar entre a súa sacra familia a un pintor que debía de ser un dos mellores de alí. Alí pódese ver na igrexa. Lin que o primeiro dos cadros é “a abundancia e riqueza das imaxes e a ambición que aparece nas roupas e os tecidos”. Doutra banda, Juan Martínez de Mendaro, que destruíu os barcos portugueses na guerra de Xibraltar para protexer aos Reis Católicos, móstrase entre santos na oración, quizá en favor do fillo que perdeu naquela guerra. Tamén na parte inferior deste recuncho, que se di do estilo flamenco, ven os barcos daquel combate do 4 de abril de 1475 luxosos e engalanados con bandeiras, velas, etc. Os retratos da xente eran estraños naquela época, como as pinturas dos barcos. Barcos, economía e xentes en espuma flotante.

Atraía ás xentes demasiado próximas aos reis para que se corrompan. Como a espuma non soporta nada, o barco afúndese e a economía vólvese azul. Grazas aos barcos pesqueiros dos mares sen espuma, a estas obras de arte de madeira dos bosques de Ibañarrieta, xunto a Zumaiami. Os da escola de Flandes eran bos, pero na nosa os carpinteiros e os carpinteiros dos riles eran auténticos artífices. E a dos pescadores. O bacallau salgado e a plumera ou saina da balea mantiveron unha infinidade de amizades.