Vivimos os mundiais e as eleccións cada catro anos, si –cando non fai falta adiantarse, no caso das eleccións–. Recordo que na época de Naranjito, que parece que durou décadas, pasabamos xogadas enteiras cambiando cromos. A maioría dos mozos soñaba ou soñaba con ser un futbolista como este en catro anos. Catro anos, pois, eran moitos. Non sabiamos o que significaba ese intervalo de anos e, por tanto, debiamos facer grandes cousas dentro de catro anos! Eran soños, soños permitidos pola nenez!As que se nos

propoñen nas eleccións tamén son soños. Crer que son máis ou menos reais, deixalos en mans do lector.Como

di BEÑAT, do mesmo xeito que no Mundial, nas eleccións de agora tamén aparecerán e repetiranse os campións, os favoritos, os gañadores, os seguidores, os innovadores, os que xogarán o xogo sucio...

Segundo as enquisas realizadas nunha primeira aproximación, o desemprego é, na actualidade, a primeira preocupación da poboación do Estado español. Como poucas veces, a responsabilidade polo terrorismo de ETA quedou nun segundo ou terceiro plano –mesmo nas enquisas previas á tregua–. Xa estamos a traballar na procura dun partido ou grupo que faga fronte ao paro. Non sei si nesta enquisa participaron pais ou novos, ou ambos. E refírome aos mozos –sobre todo de 19 a 25–, porque nos Work Cafés realizados hai uns meses en Bilbao, Donostia e Gasteiz baixo o título Novos e medios de comunicación, chegamos a unhas conclusións curiosas: que os medios de comunicación dan a peor cara á mocidade. Noutras palabras, que só se ofrecen noticias pesimistas: excepcións; curiosidades. E o que, ao xeneralizarse, considera á mocidade como “algo raro, incomprensible e incómodo”, co efecto que iso supón sobre a mala imaxe do mozo.

Tamén coñecemos programas como “nin-nin” sobre un mundo marxinal xuvenil. Ou, alén, os que conseguiron o éxito. Sobre todo, aqueles que na práctica do deporte convertéronse ou temos en estrelas e coñecidos. Por tanto, situamos ao mozo en dous extremos moi distintos: ou entre as estrelas dos medios de comunicación, ou o que nos ensinaron a marxinarnos nos guetos dos medios.
Nos últimos días, con todo, publicáronse máis dunha reportaxe sobre a situación dos mozos da xeración nin-nin ou non-nin, sobre todo nos medios escritos e, por suposto, sobre os que din e fan si-bai na mesma xeración. Os datos parecéronme estraños. Máis que a constatación de que os si-bai son máis que os nin-nin-nin-nin-nin-é, polo menos na Comunidade Autónoma Vasca, si, cando se dá conta da escasa esperanza que estes din depositan neste catro anos.As
xeracións maiores sempre as ouvimos falar mal das noticias. Porque o xefe admira a súa época e coñece menos a nova e enténdea menos. Sen darnos conta, con todo, de que as novas xeracións, os mozos, son copias multiplicadas e ampliadas de edicións anteriores.

Esta vez parece que algo está a cambiar. As eleccións son un sinal?