Xa non atráenche tanto as “agradables luces da cidade nocturna”?

Atraer si, sempre é outra cousa vivir a noite. Esta vez son un contemplativo.

Queres tapar a melancolía das cancións do disco cunha base rítmica máis marcada e máis intensa, cun traxe rockeiro máis soulento?

Quixen dar a impresión de que estaban descosidos, pero ao final non saíron tan desencaixados. E, si, o toque do soul e o rock antigo é un xesto intencionado.

Para ser compositor é imprescindible escoitar as voces que nos din “Dei algo novo!”? Sacas facilmente palabras elegantes…

Hai que
buscar novas formas, non vou dicir novos temas, porque os nosos intereses, como seres humanos, limítanse a catro temas básicos, pero como o dis, iso ten moita importancia.

“A xente non nos ama, estamos doídos e desbástenos cantar”. senten así moitos músicos que loitaron durante anos? É unha pequena homenaxe?

Si, río un pouco de nós mesmos e é certo que, aínda que queremos tapar, sentimos que a xente nos fallou no fondo, que creemos que nos merecemos máis.

“O tempo non ten a culpa, senón o que facemos co tempo”. Non é vostede dos que deixaron pasar o tempo?

Sei, porque o sinto, que aínda teño moitas cousas por facer, pero non o teño claro. Seguro que farei discos, pero non sei como. Quizais unha nova versión dalgunhas cancións do meu primeiro disco, nun directo controlado, talvez…

Como foi a colaboración cos de Audience? Esta vez colliches o son “americano”…

Hai tempo que hai unha boa relación co grupo
Audience e admiro o que fan. Entón, que mellor que traelos ao meu disco? Encántame o son americano, pero non creo que a miña música estea nese parámetro.