A autogestión ten un longo e amplo percorrido no campo da fabricación de discos. Non fai falta dicir que a autogestión é un modelo para que cada cal poida desenvolver o seu traballo ao seu antollo cos medios que ten ao seu alcance. Pero na maioría dos casos son os creadores os que financian os proxectos. O diñeiro sácase do seu peto, e normalmente non o volven a recuperar.A tecnoloxía

actual ha facilitado este proceso ofrecendo novos medios para a súa produción e difusión entre o público. E agora, grazas á web 2.0, os músicos atoparon tamén oportunidades para financiar os seus produtos autogestionados.Existen diferentes

modelos entre os que cabe destacar o Crowd funding ou o financiamento masivo. Este modelo busca moito máis que un só investidor, é dicir, once investidores que ofrezan unha pequena cantidade de diñeiro. O grupo terá a palabra para decidir si un proxecto avanza ou retrocede, non o único gran investidor. Ademais, como esta posibilidade de ser investidor esténdese a todos, pódese dicir que o dereito a decidir ofrécese á sociedade. E cada persoa que puxo o diñeiro terá unha serie de dereitos sobre o disco ou produto que se vai a publicar.Exemplo deste

modelo é o que fixo en 1989 o grupo Extremoduro. Ese mesmo ano venderon 250 boletos a cambio de 1.000 pesetas cada un, e co diñeiro recadado gravou a maqueta Rock transgresivo, que foi construída en 1936. A cambio da axuda, aparecían os nomes das persoas que compraron o bono nos créditos da maqueta. Naqueles tempos non había outra opción, e os bonos vendéronse na fala da xente, sen necesidade de facer uso de Internet.

Pero Internet mostra até que punto este modelo de financiamento é válido. O grupo británico Marillion foi un dos primeiros en utilizar a rede: Despois da xira europea de 1997, non tiñan diñeiro suficiente para a xira estadounidense. Así o indicou un membro do grupo a través da súa páxina web, e ante iso, un seguidor da banda ofreceu unha proposta para recadar diñeiro a través de Internet. E conseguírono, porque ao cabo de cinco meses conseguiron 60.000 dólares. A cambio, o grupo regalou o disco gravado nesa xira a cada un dos fans que puxeron o seu diñeiro. Desde entón, cada vez que Marillion ten que facer unha nova xira, aférrase a este sistema.

En Gurea, Chineras

A
música vasca tamén contou con experiencias similares ás do modelo Crowd Funding. O disco Txinaurriak publicado por Bidehuts en decembro do ano pasado en homenaxe a Mikel Laboa, por exemplo, tivo unhas bases moi parecidas. A banda púxose á venda en Internet tres meses antes da data de publicación, co único comunicado cos nomes dos grupos. Os compradores podían adquirilo a un prezo máis económico si adquiríanse previamente a través da rede, e desta forma vendéronse ao redor de 200 copias. Aínda que co diñeiro obtido non conseguiron financiar o disco con anterioridade, “axudounos a facer fronte a uns gastos que debiamos facer nun primeiro momento”, explica Asier Zulueta, membro de Bidehuts.O

concepto de venda anticipada, con todo, non é algo novo para Bidehuts. Tras o seu debut en 2009 co disco Ila Izan de Anari, todos os discos ponse á venda na web tres semanas antes do seu lanzamento. Pero esta canle de venda non garante o financiamento anticipado. Permite coñecer o número de discos que se deben enviar aos compradores no momento da publicación. “Cada un dos bidehuts produce o seu disco, cada grupo sabe cantos concertos ten que ofrecer coa nova publicación, que diñeiro ten aforrado ou canto ten que pór do seu peto”, explica Zulueta. Pero foi diferente a Txinaurriak. “Todo o equipo de Bidehuts estaba detrás deste proxecto e cada un de nós apostamos por este modelo para non pór diñeiro do seu peto. O grupo alemán de Einstürzende Neubat, pola súa banda, tamén pediu aos seus fans que lle axudasen a pagar o próximo disco. Este exemplo comentámolo entre nós e pareceunos viable”. Con todo, Asier Zulueta mostrouse satisfeito con este modelo.

Directos a cambio de disco

O grupo
Zea Mays publicou o seu último traballo en 2010 baixo o título Era. Os bilbaínos fixeron un gran camiño na autogestión, e nesta ocasión foron un paso máis aló. Nos discos anteriores nunca se recuperou o diñeiro que se puxo, xa que non chegaba á cifra de vendas. Pero o conseguiron no seu último disco. Para iso puxeron en marcha outro modelo: nos sete concertos de presentación do novo disco repartiuse o disco gratis entre o público. Disco e directo, todo por 10 euros.

“Estamos moi queimados con este mundo discográfico. Se fixemos o disco completo nós, non debemos perseguir a unha discográfica cada vez que queiramos publicar un novo traballo”, afirma Aiora Renteria, cantante do grupo. Os bilbaínos foron paso a paso aprendendo como se fai a produción dun disco. “Podiamos facelo todo pola nosa conta, pero seguir cos distribuidores non nos convencía demasiado”. Por iso, tras un brainstorming no local ocorréuselles a idea de repartir o disco en directo. “Para a distribución que nos pareceu orixinal, á fin e ao cabo é interesante levar a casa o disco dun grupo que vimos en directo...”, di Renteria. A pesar de que se lles ocorreu o modelo a eles mesmos, volveron darse conta de que un grupo da Marxe Esquerda había utilizada anteriormente un sistema similar para distribuír os seus discos. O grupo Mel De Hiel (MDH) repartiu discos nos concertos a cambio dunha entrada, do mesmo xeito que Zea Mays.Aiora

Renteria cre que se trata dun modelo de éxito, xa que os gastos do disco igualáronse por primeira vez coa distribución. Aos sete concertos de presentación ofrecidos en todo o País Vasco acudiron ao redor de 3.500 persoas e repartíronse outros tantos discos. “Promocionalmente, ademais, foi un bo modelo, xa que moitos seguidores se puxeron nerviosos, e recibimos moitos e-mails preguntando como podían conseguir o disco”, explicou. Ao final, e respondendo o desexo mostrado pola xente, o disco chegou ás tendas, neste caso da man dun distribuidor.

O futuro, en mans dos grupos e do público

Preguntando por onde irán no futuro os modelos de financiamento da discoteca, Aiora Renteria dixo que os grupos se fan co control dos seus traballos. “Os grupos terán que sacar todo isto adiante, se non, os que máis perdemos coa crise seremos nós”. Para facer fronte á situación, os creadores están a inventar novos modelos, pero “as discográficas deberían facer o mesmo. Por que non miran o que están a facer fose?”. Os

creadores adiantáronse e traballan con novos modelos de financiamento. En canto á procura de fondos, o músico xa non se dirixe a un gran investidor, senón aos seus máis fieis seguidores. O futuro está en mans do oínte.