Un oreretarra en Sopuerta... Viva a periferia!

É a periferia máis dura. Segundo o punto de vista, somos unha infantaría contra a estrañeza que estamos na primeira ou última trincheira.

Non era vostede cantante da zona B?

Sempre e por casualidade atópome nun camiño erróneo que se une á miña sensibilidade.

Por casualidade? Aos euskaldunes encántanlles os perdedores.

Porque nos consideramos perdedores, porque nos comparamos constantemente cos monstros que nos rodean. Non queremos ver que somos pequenos, non nos afacemos a ser pequenos, e estamos axustados.

Neste
pobo os afortunados son os afortunados.

Non se
perdoa a quen tivo a sorte de escapar á miseria da pequena. Somos moi miserables co soldado que sae da tropa.

Preferimos “cancións de espiñas, insensibles, cancións infames, que ninguén quere, que son rescatadas dun desastre”... Preciosa literatura!

Somos de zonas escuras, non amadas por ninguén, e estamos doídos, porque estamos aquí, neste cuarto escuro, pola provisionalidade dos invitados... Os futbolistas tamén necesitan literatura para falar do próximo partido.

Así andan, como os futbolistas do fútbol, falando dos vosos discos.

Estamos convencidos de que temos que vender e dar a coñecer os nosos discos, que os nosos produtos son imprescindibles para a xente, que van salvar o mundo. Pero xa son demasiado grande para esperar nada. É máis, esta profesión amateur non me gusta demasiado.

Segue coa autoflagelación!

A piques de
publicar o disco, pensei que pediría un préstamo ao banco para compralo e triturarlo. Non cre que a miña é máis grave que a autoflagelación?

Desde que comprendín que todo isto é teatro…

Todas as artes teñen a súa orixe no teatro e o exhibicionismo. Cando se darán conta os psiquiatras de que os que nos dedicamos á creación estamos moi enfermos?

Seica cando o pobo dá o seu ao César?

Aínda que
haxa un concerto na praza, a xente prefire estar no bar de en fronte bebendo e escoitando a música da pousada. Non lle importa o que quere dicir o que está sobre o tablado. Máis grave que a crise económica é a nosa crise ética e moral. É o declive de Roma!

E ti, con todo, publicando discos no século XXI.

Porque non atopamos mellor fórmula para chegar á xente. Internet énos alleo, non nos fiamos, estamos namorados do pasado, e no século XXI, crear é a única maneira de non infectar as feridas que temos dentro.