A fascinación é un dos principais obxectivos que temos en conta á hora de crear unha horta. A horta non é só hortaliza. Nas nosas hortas, ademais das hortalizas, tivemos plantas medicinais, flores, árbores froiteiras, especias, plantas míticas... Na horta conviven plantas que satisfán todas as necesidades domésticas, mesmo aquelas que están destinadas a atraccións puramente éticas ou estéticas...Pero a

fascinación é individual e o que para un é unha deliciosa fascinación, para outro é unha sidra doída. Hoxe desbásteme a min. Dor terrible.A

defunta tía entregou o seu corpo para a investigación e desde a súa morte permaneceu na Facultade de Medicina de Leioa. Despois dun tempo, os cadáveres son incinerados e recolleitos na escultura do Bosque da Vida no Arboretum da Universidade. Nesta humilde acción asistimos hoxe algúns parentes, en honra da miña tía e dunha corentena como ela. Aí comezou unha dor que non me deixou un momento. No centro da escultura de ferro que representa ao bosque plantouse unha vella oliveira, o europeo Olea. O cume do bosque, que quere ser unha colección de árbores de todo o mundo, foi a imaxe máis destacada da nosa cultura colonizada. A onda mediterránea que segue pisando o noso carácter atlántico e a oliveira que é o modelo das relixións, case todas as guerras, da igrexa cristiá na nosa. Oliveira onde o tezo (Taxus baccata), o carballo (Quercus robur) ou o fresno (Fraxinus excelsior) precíseno. Fastidioso! Sobre a paisaxe da nosa cultura, por suposto, coñecerán as necesidades da nosa casa, os Sres. Boriana Christova Dontcheva, Miguel Rodríguez Rivas, Peter Nicolov Dontchev e Óscar Rubén Torres López deseñaron esta horta a petición da Universidade.Na

mesma liña, na acción sinxela de hoxe a recepción, a mención aos doantes, o agradecemento dos estudantes de medicamento, as palabras do xefe de departamento... todo foi en castelán. Menos catro palabras. Foi unha celebración de insultos, a menos que se trate dun niño de razón, respecto e convivencia na universidade. Un futuro moi prometedor... Como di outra tía: O mundo para os lerchos!