Fomos ver a película. Somos afeccionados, deses que saímos do cine moi poucas veces satisfeitos. Nas opcións que tiñamos na carteleira, esta era a que criamos que nos gustaba, a máis axeitada. Non se equivocou. O feito de que se faga en eúscaro tamén terá a súa forza na nosa decisión, xa que en carteleira apenas adoita haber algún exemplar. Entramos na escuridade da sala a fume de carozo no punto de comezar a película. O sitio estaba bastante fronte a nós, o que indicaba que a metade da sala estaba chea. Pillounos desde o primeiro minuto a crueza da película, a que traía os fríos do cárcere, a que é tan habitual neste pobo, que non nos abandonou a un tempo do final.

Non hai que facer o mínimo esforzo para compartir e vivir o que alí se describe. Ofendido polas dores que me causaban as intrigas das autoridades e dos seus criados, tiven o medicamento da música, soportable ás duras condicións das mulleres indíxenas, consciente dos profundos pozos dos dramas humanos coma se a música creadora fose un psiquiatra. Ao final da película, a falta de luz durante a última letra axudounos a recobrar o alento, ninguén se moveu no silencio coma se a película continuaría. E ao saír, estou, a inconfesada complicidade do público acompañounos até a casa. A viaxe serviu, Saturraran non está lonxe.