Kurt Cobain tivo un gran éxito. Gañouse unha fama involuntaria e comezou unha decadencia persoal, acompañada do mito de Nirvana. A banda, que comezara a tocar nos bares e locais de Seattle, expandiu os seus ritmos sucios e distorsionados por todo o mundo. Convertéronse en iconas de toda unha xeración, e desde que en 1994 calou a voz desgarrada e melancólica de Cobain, até hoxe, son once os artistas que fixeron súas as cancións de Nirvana. Entre outros, o programa contará coa presenza de músicos de jazz vascos.

“É a música dunha época na que vivimos e foi como volver sentir a nosa adolescencia”, explica Hasier Oleaga, membro de Nevermind People. Oleaga, batería e voz, formou grupo xunto a Jorge Abadias (guitarra), Aritz Luzuriaga (contrabaixo) e Ainara Ortega (voz), e con esta nova iniciativa “xogaron ” con cinco cancións da coñecida obra Nervermind de Nirvana no disco Deconstructing the songs of Nirvana. “O proceso creativo foi divertido, xa que entre todos traballamos e reflexionado na adaptación” di Oleaga. O

local de ensaio converteuse nun “laboratorio” para recrear cancións coñecidas. Para iso utilizaron diferentes elementos, sen esquecer melodías e melodías básicas. No disco do grupo donostiarra tamén hai cancións moi coñecidas, ás que os mozos músicos han engadido novos matices e sabores. Pero para recrearse, primeiro hai que coñecer ben as cancións. “Ao principio tocamos a canción como é e conseguímola. Unha vez que o coñecemos, tratamos de confundirnos coas influencias de hoxe en día”, explica a batería. Cada membro do grupo ten unha ampla traxectoria musical e móvense en diferentes ámbitos e estilos. Ademais diso, os puntos de vista son xeneralistas e esténdense a estilos como o jazz, o rock, o pop ou calquera outro. “Ao tocar diferentes músicas, alimentamos o mundo da música que temos xuntos”, redondeou Oleaga.

No verán de 2009

Luzuriaga, Abadias e Oleaga coñecíanse desde hai tempo, cando estiveron no Centro Superior de Música do País Vasco, Musikene. No verán de 2009 o trío sacou moitos concertos, “e entón puxémonos a pensar: que imos facer en todos estes concertos, si deixamos que nos leve a corrente ou aproveitamos para sacar diferentes repertorios? E a segunda idea foi a que prevaleceu”. Cada un deles levaba diferentes propostas á cociña de ensaio. Collían discos e repertorios de Pat Metheny ou Beatles e adaptábanos á súa maneira. Os que se achegaron a Nirvana foron cinco das cancións máis coñecidas do disco Nevermind. “O cancionero de Nirvana tivo unha boa acollida entre a xente. A xente agradecía escoitar a música de Metheny en directo, pero era máis difícil de vender e escoitar”, di Oleaga. “O certo é que o monográfico de Nirvana era máis recente e ofrecíanos unha maior oportunidade para expresarnos”. O intento de romper a canción e trasladar o tan coñecido ao terreo do jazz foilles máis fácil que facelo con Metheny ou cos Beatles. A música do trío de Seattle tamén a viviron no seu tempo e, por suposto, “a música e as vivencias non se poden repartir”. Os

directos e o traballo de estudo si se poden repartir, e así o fixeron os membros de Nevermind People. “Á hora de gravar o disco, asumimos menos riscos musicais que os que podiamos asumir en directo”, explicou Oleaga. Tamén pediron axuda a Ainara Ortega. “Ainara puxo a súa sabedoría e o seu poder nas nosas mans, pero antes e despois diso eramos tres, e así seguimos”. O disco gravouse no mesmo verán de 2009, o 18 de agosto no caserío Irigoyen de Zubieta, aínda que a publicación chega en xuño de 2010.

A estación, nada máis

O
álbum Nevermind, publicado por Nirvana en 1991, contén doce himnos, cinco dos cales foron reinterpretados e rotos pola banda donostiarra. Oleaga deixou claro si van seguir rompendo o resto do sete: “Entre nós dicimos que isto é só unha estación. A próxima parada pode ser outro disco monográfico ou continuar coa nosa música”. O bilbaíno afincado

en Donostia-San Sebastián matizou que, si nalgún momento tivese necesidade comercial, quizá faría algo máis, “pero non nos pomos límites, porque así se creou nun momento dado. Para nós o importante é sentirnos libres e libres na música”.