Txiki, Benegas. A miúdo, nos últimos anos, cústame traballo coñecer aos meus compañeiros de vellez aos que non vin nunca. Teño claro que tamén eles son o que lles vai a pasar comigo, independentemente do que aparentemos non coñecer. Escoitei a Xabier Amuriza por radio, que no noso caso vaise máis que pasar o tempo. Bonito. Marchouse ou se foi, deixando a súa pegada. E moitos anos sen verlle, ou Txiki Benegas lembroume a Iñigo Cavero. A volta que colleu, sen poder colocarse no pescozo do bispo na persecución do mondadientes krabat, parecía unha gorra michelin de UCD, facendo desaparecer aos magníficos deportistas da nosa mocidade. Os expertos aseguran que a cámara de televisión é a que máis seareira á xente. Podería ser o caso de Benegas, si é que hai polo menos catro décadas que lle vin á vez. E como había doce á altura da cámara, é posible que entre todos os demais aparecese a semellanza da cámara. O cóengo do noso tempo infantil. Parece demasiado ungido como para ser o pau da esquerda abertzale, un pouco de circulación sanguínea motelegante. Tería que deixar sitio a máis novos si quixese facer algo con fundamento a unha velocidade demasiado rápida. Un equipo formado por xogadores como el corre o risco de perder a categoría, a pesar de que todos os árbitros teñen a garantía de que o farán ao seu favor.