A sentenza de Estrasburgo coñeceuse hai dúas semanas: O Goberno español deberá indemnizar con 23.000 euros ao preso vasco Mikel San Argimiro por non investigar as torturas que este denunciou no seu día tras a detención deste. A noticia foi, sobre todo, inadvertida, pero serviu para que os deputados de ERC e doutros grupos puidesen realizar preguntas sobre o tema a tratar.O 25 de

outubro comezará en Donostia-San Sebastián o xuízo por torturas a Igor Portu e Mattin Sarasola, acusados de torturas. Os acusados son quince gardas civís, que foron detidos en Pamplona/Iruña. Entre outras peticións, a Fiscalía pide tres anos de cárcere para dous gardas civís e dous anos de cárcere por torturar aos dous detidos en Palma de Mallorca. Non hai dúbida de que con frecuencia se vai a producir unha escena así e unha gran expectación.

Case cada ano, a ONU pide ao Goberno español que suspenda a lexislación sobre a incomunicación dos detidos no país.

Son decenas os detidos que denuncian torturas, tal e como fixeron a semana pasada Xabier Atristain e Juan Carlos Besance. Pero é igual, a tortura non existe en España, e en Euskal Herria apenas aparece nese espello dos medios de comunicación que resolven que é e que non é a realidade.Ao día seguinte

coñecín as denuncias de torturas de Atristain e Besance e expliquei na rede a varios medios de comunicación, pero nada, nin rastro desas denuncias: O País, O Mundo, O Correo, O Diario Vasco, EITB.com... Todos eles sobre as posibles relacións entre Venezuela, as FARC e ETA. E é lóxico, porque a noticia está aí. Pero, supostamente, todo isto saíu da mesma fonte, por boca de Atristain e Besance, que tamén denunciaron torturas.

Entre os xornais de aquí informaron da denuncia Gara, Berria e Grupo Noticias. Non se pode pedir aos medios de comunicación que crean estas denuncias, pero si polo menos que digan que as fixeron. Máis aínda despois de todo o ocorrido nos días anteriores co embaixador de Venezuela.

Si non se quere ignorar, non é posible que non se mencione. Non é posible mostrar tanta sensibilidade ante quéimaa dun cubo de lixo e tanta indiferenza ante as denuncias de tortura. E si, tamén é evidente que ocorre o contrario, pero o un non xustifica o outro. Os retos destes novos tempos serán os de reflectir o sufrimento do outro e profundar nos mecanismos sensoriais.As institucións

públicas españolas son capaces de instalar miles de cámaras nas rúas para vixiar o que pasa nelas, pero non son capaces de facelo dunha maneira ordenada nas comisarías ou nas comisarías denunciadas por torturas. Ou si colócanas, logo non mostran as imaxes. Quizá porque non hai imaxes, quizá porque o que se ve non é o axeitado.

Tecnicamente, debería ser fácil eliminar a tortura. Estas longas incomunicacións foran rexeitadas, e durante o arresto autorizábase a visita dun avogado de confianza e un médico. Investigar e, no seu caso, castigar a tortura no caso de que existan indicios. Pero para iso tamén fai falta a presión social, a das institucións, dos medios de comunicación, dos partidos, da cidadanía... Pero os colectores queimados están á vista, a tortura non, só reflíctese nos ollos dos torturadores e torturadores.As palabras do ministro

Corbacho sobre a posible independencia de Cataluña da semana pasada provocaron un escándalo en Cataluña. Hai tempo que non se ouviron expresións tan ameazadoras. É dicir, que economicamente Cataluña non tería problemas para separarse de España, pero non para pensar que iso non sería traumático, “non pensedes que serían cousas pacíficas”. Hoxe en día

non é crible que España poida responder coa guerra se Cataluña se declara independente. Con todo, estas declaracións son unha imprudencia. Sobre todo, cando está o famoso artigo VIII.