Esta foi a última pregunta: “Es feliz?”. Era domingo pola tarde, despois de comer, era hora da sesta. Pero sorprendeunos facendo manualidades. Un mozo encuestador tocou a tirrina de casa e informounos de que se estaba levando a cabo unha enquisa sobre a calidade de vida na CAV. A ver si iamos responder a un cuestionario de cinco minutos. Era moi novo. Levaba escrito na cara que non puidera facer dez enquisas durante todo o día. E que, o luns, o xefe pediríalle os resultados. Nunha palabra, que estaba en apertos.

Pasamos ao cuarto de estar e empezamos a responder as preguntas. Preguntounos de todo: traballo, vacacións, familia, política, cultura... e, por fin, o problema: “Es feliz?”. Para pór unha nota de 0 a 10. E eu, redondo, deille o nove.

Cando lle saudamos, o meu marido díxome que me deixou estupefacto: “Un nove? Depende do que metes no cóctel!", concluíu ao cabo dun intre.
E non, non estou tan de acordo co último golpe. Ou si. As autoridades non buscan a nosa tristeza. As autoridades, tanto antes como agora, tratan de ofrecernos un circo para que non pensemos demasiado ou, polo menos, non nos queixemos demasiado... Non hai máis que ver a televisión. Ou escoitar as súas declaracións, facer a maior barbaridade e até o día que se lles dixo, tentando convencerlles, no canto de vender o aspecto positivo de todo... Outra cousa é o victimismo. Desde o cristianismo, non só é a tristeza a esencia da arte actual, senón tamén o sufrimento. E tomarei como exemplo o cine. A maioría das historias, por crúas que sexan, parten do sufrimento para chegar, por suposto, a un destino feliz. O camiño pode ser o máis difícil, pero ao final conseguimos a felicidade... E dígoo porque nós tamén vivimos cos protagonistas, tan felices como un mundo irreal que pertence a ninguén. E cando nos enfadamos coa parella, deitámonos coa protagonista da película e, xa está! Problema centrado.

Non, tampouco estou de acordo co comentario que cada vez temos máis ocupados os fins de semana.Si, porque deixamos que así sexa. E porque tragamos vidas superficiais. Tan curtas e curtas como películas dunha hora de duración. O problema, o luns contestouse á compañeira de traballo. Quen non viaxa todos os fins de semana, todos os fins de semana da cea á comida e da comida á cea, ou que non se mova os músculos no polideportivo de tal ou cal club? Pero estes bon vivant teñen medo á pregunta máxica: “Es feliz?”. “Que

é ser feliz?”, gritounos un, adiante, no café. “Eu fago o que quero, xa non teño idade para bobadas, pero de aí a ser feliz… a felicidade non existe! Sempre hai alguén ao teu lado que che

vai a foder”. Ninguén máis dixo nada. Como a felicidade non basta con vivir por fóra, dixo que tamén a falta de felicidade vénnos de fóra. E dá a impresión de pensar: “Que a nosa felicidade está en mans dos demais?”. Non, a felicidade é unha mirada, unha mirada individual, propia e intransferible, ligada a cada momento que vivimos. Todo o demais, como na literatura, non é máis que un pretexto barato para soñar inventando todo o que non está nas nosas mans. Iso si, é unha gran máquina de ilusión para enganar aos consumidores sinxelos.