Maddi Zubeldia canta e solista! Que sorpresa! Que valente! Desde Ziburu chegou a Hendaia o 25 de setembro. Traballou na capela do Palacio da Abadía. Maddi comezou lembrando a lema O Sete Un da Abadía. Comezou o recital en homenaxe a Mikel Laboa, cantando con entusiasmo contra Lilura de Bertolt Brecht: “Non á ilusión! Nada de enganos! Non pode consolarse! O tempo non é longo, corruptos á terra, a vida é o máis grande, podería perderse o que é

perder”. Lete e Valverde. Cantou, entre outros, o español Machado, o irlandés cole Porter, o francés Jean Renoir, a chilena Violeta Parra... Antón Abadía traballou como polígono de Ziburu, suave e comodamente. Cancións moi adaptadas ao seu estilo e voz. Ofreceunos tamén as súas. As letras e as notas evocadas cos nenos e unha canción evocada pola situación do noso pobo. Doces cancións da longa e dura portada que atravesa Euskal Herria.

A súa voz melosa converte a Maddi Zubeldia nunha cantante natural. O acordeón de Xano Urtxegi, a guitarra de Txomin Arizaga e o violín e mandolina de Arkaitz Miner protexen a inxenuidade do cantante. A inxenuidade é a forma de cantar de Maddi, a inxenuidade e a naturalidade. Maddi engade valor á naturalidade. Percíbese unha coraxe controlada no momento de cantar.

“O pobo que canta, nunca morrerá!” dise. É bonito que o que se recolleu na vida póidase ofrecer aos amigos –e aos paisanos– na vida adulta. Maddi Zubeldia ten ao seu pobo e aos seus amigos como referentes na súa traxectoria musical. Aprendeu e agradecido o rastro deixado polos que se foron. Por iso despediunos, naski, parafraseando a Grazas á vida de Violeta Parra.

Quizá sexa o tempo dos pequenos cantantes do pobo. Testemuña Maddi Zubeldia. Quizais, desde Ziburu até Hendaia, pasando por Azkaine, Maddi tamén pasará polo outro lado do Bidasoa. Talvez!