Desde Cabul

Lander Arbelaitz

I Afganistán, para os máis vellos, era unha terra próspera e fértil antes da guerra. Penso moito no once de setembro… Estou moi triste.	II Como o límite destes dous avións era a estrutura das dúas torres, foise ao solo á altura que era a súa fama… Aquilo que non se esquece convértese con frecuencia en esquecemento. Aquilo que non se pode esquecer volveuse inesquecible!	III Eu era un neno naquela época, pero na época en que hoxe estamos, recordo de que maneira entraron na nosa estratagema. Os yanquíes espiábannos e apresurábanse a fuxir. Yankeeak non, nós espiamos polo seu medo, polo seu desamparo…	IV M-16 é o destino dunha chea de afgáns que vivimos ao son do fusil quen sabe? Que tranquilos están agora, despois da morte de tantos civís! Quen sabe onde está Bin Laden despois da morte de varios civís?
V Aquel rostro de quen vai do asasinato ao funeral dos máis próximos é o seu funeral… Si hai un inferno, xa quero marcharme! Si hai inferno, xa o estamos coñecendo.	VIN O que vivín explica os traballos, desde os sacerdotes até os imáns, pasando pola Biblia até o Corán. Que vai facer Obama o mariño, o musulmán? Marines, musulmáns, quen son os talibán?	VII Rusia comezou a derrota, o talibán continuaron e Estados Unidos é o último… O inimigo do inimigo non foi a salvación. Porque o inimigo do inimigo non é dos amigos…	VIII Pashtunistan Enparantza é capaz de dar testemuño desta terrible desfeita que está en vigor… Pronto vou a casa xa que comeza a danza de bombas! Pronto vou a casa coa esperanza de que non morra…

Melodía:“O mar está

nubrado”. Envía os teus lotes a bertsoak@argia.eus. Os seleccionados publicaranse nesta páxina.