Xureime a min mesmo de abandonar definitivamente a política, de non conservar a miña saúde, de seguir neste asunto nin media noticia, aínda que para iso tivese que romper un televisor pago por máis de 1.000 euros. Porque tiña graves problemas para entender a linguaxe que utilizan os políticos –as autoridades en xeral– da palabra á boca, porque a fantasía que mostran na interpretación de datos obxectivos facíaseme máis absurda que a de Lewis Carroll, porque non aprendín a linguaxe xestual evidente nin na musa, porque no esforzo de todo iso o meu rigida cortiza cerebral fervía ao día seguinte, e ademais deixábame máis lentos que de respirar.

Foi un momento duro, confésoo. Delirium tremens tomaron a decisión. Realitys de cadeas de televisión, fútbol e películas de Steven Seagal tampouco puideron suplir a súa ausencia. Esgotáronseme os artigos de opinión. Negueime a escoitar os faladoiros de Euskadi Irratia. Nas ceas da cuadrilla, nada máis sacar a sobremesa, tiven que fuxir. Tiven que converterme en seguidor de U2 e Shakira.

Pero chegou o día. Chegou a liberdade absoluta, a liberdade de dicir non rotundamente á bobada máis tenaz, a de pasar do pasivo ao activo e empezar a reivindicar espazos sen política. E foi entón, xusto nese momento, cando apareceu a Virxe de Arantzazu. E ademais de curar a cegueira política, o imbécil deume a vista da aguia, unha vista panorámica parabólica radiográfica. Comprendín a Verdade de súpeto: os políticos son seres humanoides con forma humana, especie kamaleónica avanzada desenvolvida desde unha rama que non se coñecía na evolución dos homínidos e que, como fai o cuco, estendeuse no niño dos outros ovos. Deixar de buscar as pegadas do

Big Bang e descifrar esa revelación sería socializar, a miña misión. Reunimos o equipo de colaboradores e creamos un centro de I+D+i independente: TIRCPIHMI, The International Reserch Center of Politic invasion and Human Molecular Inmunology. O obxectivo a curto prazo do TIRCPIHMI é catalogar o carácter hexemónico, os costumes, as condutas e os puntos significativos dos políticos, desmenuzar a súa arte de manipular as palabras crave e impor novas acepcións nos dicionarios oficiais, investigar a súa incapacidade intrínseca para confesar mentiras ou sentir arrepentimento, clarificar o código das súas virtudes de actuar sempre e, na medida do posible, a través da manipulación xenética ou a persucesión. Un gran reto.

Por suposto, o TIRCPIHMI non recibiu subvencións das principais institucións. Non conseguiu sede no Parque Tecnolóxico de Zamudio. Non creou lobby con Phisic Center e Nanogune. Pero iso tamén chegará, como se poderá ler no artigo que se publicará a próxima semana na prestixiosa revista Science et Avenir. Porque o coñecemento é o futuro deste pobo.