En defensa dos alumnos, a quen?
Arantxa Urbe
2010ko maiatzaren 18a
Podería ser que os que nos gobernan quixesen ter en conta o percorrido que fixemos até agora, aínda que sexa para corrixir os erros e reforzar os acertos.
Tamén podería ser que para quen nos gobernan a educación sexa importante. Crer que a educación é un elemento esencial e imprescindible para garantir a liberdade e a convivencia democrática que se axitan: que pode ser un instrumento de ouro para a cohesión social.
E podería ser que a súa prioridade sexa o esforzo para facer posible este dereito a toda a cidadanía. Neste labor de posibilitar, ademais, a calidade é a principal característica. A calidade, tendo en conta o que din as ciencias da educación, as investigacións realizadas por expertos e a experiencia do traballo diario dos educadores.
Hai tempo que nos queixabamos de que a sociedade e os gobernantes non puñan a atención necesaria á educación e achegaban un valor real.
Con todo, nas últimas semanas, tanto no referente a noticias como a entrevistas, comprobamos que os temas educativos han pasado a primeiro plano. Como non o protagonismo do escándalo?O
lehendakari deu explicacións aos medios de comunicación sobre as diversas adecuacións educativas, os conselleiros ameazando coa pena aos educadores que mostran a tentación de non cumprir as súas ordes, entre outros, son os que se puideron ver estes últimos días.
Pero, en realidade, a cantas persoas preocúpalles o traballo e o esforzo que se fai na escola, cantas son as que profundaron nas razóns que están a utilizar as diferentes administracións que gobernan as escolas de Euskal Herria para facer o que queren facer?
Dá moito medo escoitar os argumentos que se están utilizando. Na maioría dos casos, contrarios a todos os fundamentos científicos.
Provoca terror ver detrás dos argumentos as armas que están dispostas a impor estas medidas: decretos, ordes, sancións, ameazas de retirada de concertos e un prognóstico vago e suxestivo de que “tomaremos medidas para quen non as cumpran”.
Baixo o ballón estamos todos, pero sobre todo os nenos e mozos vascos. Quizá nesta dinámica “todo vale” convertéronse nos máis esquecidos.A
esta marcha, teremos que organizar un movemento forte que os defenda desde a escola e desde as autoridades pola súa seguridade física e intelectual. Si, podería ser, pero dá medo ver o que pode ser!
Tamén podería ser que para quen nos gobernan a educación sexa importante. Crer que a educación é un elemento esencial e imprescindible para garantir a liberdade e a convivencia democrática que se axitan: que pode ser un instrumento de ouro para a cohesión social.
E podería ser que a súa prioridade sexa o esforzo para facer posible este dereito a toda a cidadanía. Neste labor de posibilitar, ademais, a calidade é a principal característica. A calidade, tendo en conta o que din as ciencias da educación, as investigacións realizadas por expertos e a experiencia do traballo diario dos educadores.
Hai tempo que nos queixabamos de que a sociedade e os gobernantes non puñan a atención necesaria á educación e achegaban un valor real.
Con todo, nas últimas semanas, tanto no referente a noticias como a entrevistas, comprobamos que os temas educativos han pasado a primeiro plano. Como non o protagonismo do escándalo?O
lehendakari deu explicacións aos medios de comunicación sobre as diversas adecuacións educativas, os conselleiros ameazando coa pena aos educadores que mostran a tentación de non cumprir as súas ordes, entre outros, son os que se puideron ver estes últimos días.
Pero, en realidade, a cantas persoas preocúpalles o traballo e o esforzo que se fai na escola, cantas son as que profundaron nas razóns que están a utilizar as diferentes administracións que gobernan as escolas de Euskal Herria para facer o que queren facer?
Dá moito medo escoitar os argumentos que se están utilizando. Na maioría dos casos, contrarios a todos os fundamentos científicos.
Provoca terror ver detrás dos argumentos as armas que están dispostas a impor estas medidas: decretos, ordes, sancións, ameazas de retirada de concertos e un prognóstico vago e suxestivo de que “tomaremos medidas para quen non as cumpran”.
Baixo o ballón estamos todos, pero sobre todo os nenos e mozos vascos. Quizá nesta dinámica “todo vale” convertéronse nos máis esquecidos.A
esta marcha, teremos que organizar un movemento forte que os defenda desde a escola e desde as autoridades pola súa seguridade física e intelectual. Si, podería ser, pero dá medo ver o que pode ser!