Unha amiga, unha muller enerxética comprometida co coidado do planeta, envioume un enlace: "O Athletic e Petronor, a nova enerxía. O obxectivo desta acción é crear unha comunidade enerxética que garanta aos afeccionados do Athletic a oferta de consumo enerxético sostible." Este acordo supón vantaxes para a empresa Repsol, principal accionista de Petronor.
Xa todos ouvimos falar do greenwashing; a partir de agora, no que se refire a Bizkaia, tamén teremos a pena de falar do whitmodelwashing.
Si preguntásemos a calquera xogador do Athletic ou ao seu equipo directivo si coñecen o libro Vivir ou morrer baixo as chemineas (Vivir ou morrer debaixo das chemineas) publicado por Meatzaldea Activa, seguramente non nos sorprenderiamos: ninguén sabería de que estamos a falar. Tampouco saberían de que estamos a falar si preguntámoslles que é o hidróxeno verde ou que hai detrás do capital de Saudi Aramco, o investidor do proxecto e, en termos de beneficios, a maior compañía do mundo. Consideramos normal que tanto os futbolistas como os directivos do club de fútbol non saiban nada desas realidades. Pero eles permítenlles vivir de marabilla, dedicándose ao que máis lles gusta da vida: o fútbol. Desgraciadamente, parece que o obxectivo é darlle mellor ou peor patadas ao balón, e facer diñeiro, canto máis mellor, sen preocuparse da orixe dese diñeiro.
"Eu sei, como non, que o Athletic é un símbolo que ten que ver co mundo. Pero, símbolo de que?, pregúntome. Preocúpame ter un produto publicitario para limpar a imaxe dunha das empresas máis contaminantes da comarca"
“Cal é o teu equipo de fútbol?”, pregúntanme na escola. “Non me gusta o fútbol”, contesto. “Pero o Athletic si, non?”, vólvenme a preguntar, cun xesto entre a incredulidade e a desesperación. “Athletic si”, óuzome dicir a min mesmo. E cando digo, penso nese grupo de canteiras que se construíu na terra onde naceu e que se escapou das grandes estrelas. E vénme á cabeza ese equipo inclusivo que, estando embarazada, xoga ao fillo da muller que superou a barreira de Melilla en busca dun futuro mellor. Eu sei, como non, que o Athletic é un símbolo. Pero, símbolo de que?, pregúntome. Preocúpame que sexa un produto publicitario para limpar a imaxe dunha das empresas máis contaminantes da comarca: para limpar a imaxe da maior refinaría do Estado que provocou os relatos abafadores dos protagonistas do libro. A loita dos protagonistas do libro, unha vez máis contra David Goliath, o capital da vida. Sinto que hai unha perversión dos valores do equipo, que nada ten que ver coa imaxe de Repsol, que ten o 86% de Petronor.
Hoxe lin un artigo nos clubs de fútbol no que se reivindica a renuncia á publicidade das apostas. "Quen gana ten unha asombrosa facilidade para que todo sexa normal", di o xornalista, "tamén consideramos normal que xogadores de fútbol de elite entren en chalés periféricos e non se decaten da realidade".
Desde outra realidade, desde a rúa e desde o amor, quero dicir á familia branquivermella que temos cooperativas enerxéticas de consumo sostible. Como o Athletic, somos de aquí, somos enerxía limpa, somos equipo e decidimos xuntos. Non temos nada que ver con Petronor e Repsol. Petronor obtivo en 2019 un beneficio de 135 millóns de euros, dos cales, cotizou cero no Imposto de Sociedades. Non temos nada que ver co extremismo depredador que estas empresas provocaron nos territorios do mundo global. Non temos ánimo de lucro porque cremos que os beneficios non se contabilizan en euros nin cotizan en bolsa. Na nosa contabilidade de resultados inclúense a vida e a conservación de todos os territorios do mundo.
A algúns nos gustaría que o Athletic fose un símbolo para os nenos e nenas de hoxe e de mañá: consumo local, solidariedade, tolerancia, antirracismo, participación... e cando nos falan do Athletic, si, falar dese Athletic.
A vida ou o capital é outra historia que nos enfronta, que desde a canteira debemos construír desde o local, grazas á vida e que vai ser un exemplo para a vida. E tamén nesta historia hai que pór as vidas no centro.