Estudamos o obxecto que lanzamos para atopar outras cousas. Dependendo de que tiremos, o son transmitiranos que hai en adóitea ou como é. E cando o son dese golpe chega aos nosos oídos, comezan as fantasías.

– Que haberá dentro dese negro? Canto leva alí?

Os buracos permítennos moitas posibilidades. Podemos mirar a través dun buraco sen ser vistos. Pero hai que ter coidado co que se ve, porque moitas veces non é o que esperabamos. Atravesa as nosas miradas, pero o que sucede alén, ou os que o fan, non saben que están a ser estudados. Por tanto, pódense ver cousas enormes que nunca se imaxinarían. Tan terribles son, que, segundo describiu Chejov, si fixámonos ben, podemos vernos a través dun buraco. Quizá por iso non queremos observalo moitas veces.

Curiosidade, medo… Todos lévannos a eles, coma se tivesen unha forza de gravidade. Pero este estímulo non ten o mesmo efecto sobre todos.

Moitas veces, as criaturas, cando non senten espiadas, aproveitan os seus buracos para pór as súas maldades, para que a terra onde se pon as cousas que queren que sexan esquecidas cúbrallas coa súa vergoña.

A estatua en que vivo está totalmente furada. Dunha punta a outra. Era a fosa común. Cada oco garda unha historia profunda. Moita xente quere abrir buracos para fortalecer as feridas do pasado, porque cren que, descubrindo o que está dentro, serán capaces de pechar ese negro capítulo da familia.

Con todo, rexeitando o estímulo que describín anteriormente, e sen esa curiosidade de nacer que lle corresponde ao ser, hai persoas que non queren abrir eses buracos. Ademais, aínda por riba, néganse a abrir. Curioso.

Quizá non queren abrilos porque saben o que está dentro.

Se cadra o que hai dentro é coñecido, porque o tiraron eles.