Monólogos vaxinais

Autor: Eve Ensler

Tradución: Inma Infiesta.

Director: Begoña Bilbao

Director Adxunto: Martín Agirre

Actores:Intza Alkain, Ainhoa Etxebarria e Itziar Urretabizkaia

Compañía: Producións aplaudidas

Onde: 17 de agosto, Teatro Principal de Donostia

-------------------------------------------------------

Dise que o que leva nome é quen foi e que sabemos si apenas pronunciamos coa vagina. Mirámolo desde a boca, a tímida ou a ignorancia, e cos ollos pechos. O monólogo da vagina sobe a tres actores ao escenario para romper o segredo, resaltando a diferenza entre tela e ser.

Isto, debaixo. Xa sabes, chica: contundente, rosa, melón, poxpolina, potorro, nacemento, mochina, buraco… Antipolilla. Son só unas poucos nomeamentos, que sen dúbida se gritan nun dos mellores momentos da obra, no momento da manifestación de todos os representantes da palabra bagina, centenares de intentos por denominar un nome indesignable.

O libro orixinal de Eve Ensler baséase nunha entrevista a 200 mulleres de diferentes idades, lugares de orixe e condicións sociais. Representouse por primeira vez en inglés en 1996 en Estados Unidos. As actrices Aitziber Garmendia e Ainhoa Garai trouxérono a Euskal Herria en 2011. Traducido a 50 idiomas, estendeuse xa a 140 países. A directora Begoña Bilbao quixo volver expor este ano. Tres voces no escenario, ordenando os sons dos demais, nun contexto que aínda hoxe entendemos e con novos apuntamentos, como o da transexualidad.

Utilizan o humor por todas as partes e o desexo de rirnos de nós mesmos e de facer público o absurdo de ocultar algo natural. Demostraron que os testemuños que son narrables son para saír da intimidade, porque o público entendeu en primeira persoa os prantos do outro, sobre todo os que temos. A angustia, o trauma, as sensacións, a alegría e as experiencias que crearon os misterios da mochina foron interpretadas de forma dinámica e divertida en diferentes escanos, sen buscar unha especial caracterización dos personaxes e perderse na escenografía e subliñando a expresión dos corpos. A banda sonora foi continua, das que se conservan durante os días, provocada polas melodías dos pantanos e polas incansables gargalladas do público.

Pero as vivencias non son todas doces e o espectador tamén sentirá. Ademais da reprodución falan da menstruación, a violación, a dor, o pracer, a eyaculación, o orgasmo, a ausencia de orgasmos e o nacemento, entre outras cousas, até o punto de chorar, xa que as bágoas gardadas ás veces saen ao rir. Tamén hai teatros para iso, a xente sábeo e búscao, porque poucos foron os asentos que quedaron libres.

Esta obra é, por tanto, unha homenaxe a aquelas mulleres que falaron e en beneficio de quen estamos calados e renovados e de quen veñen. A sexualización da muller alégrame moito que o público explote de pracer.