Si non deu follas para xullo, é que morreu. Non coñecín (nin tiven referencias) ningunha árbore que sobreviva a toda unha época sen follas. Soa no tronco de curtido, o tak-ta e emite un son buxán.

A pesar de que a fotografía que nos enviou é de mala calidade, nótase perfectamente o sucedido. Faltan os ramais principais que deberían estenderse polo tronco. No seu lugar, só ven algunhas ramas delgadas. Alguén meteu moi ben a motosierra, sen piedade, a brun-brun e blaust. En lugar de deixar que a árbore se alargue, realízanse coa intención de cortar as ramas e dar anchura ás novas e reducir o risco de que esas ramas caian no lugar onde andan os nenos. Para empezar, o bidueiro ten unha madeira débil, non ten capacidade para pechar grandes feridas e para darse conta podrece e baléirase o interior. Entón si que é perigoso, estas feridas desequilibraron as forzas e, por tanto, o risco de fractura é moito maior. Nenos sen sombras e en perigo. Decisións tomadas sen cabeza. Decisións en contra da vexetación pública que é patrimonio de todos nós; unha acción equivocada que, unha vez máis, non servirá nin para aprender. A cultura da ignorancia penetrounos até os ósos e asústannos as árbores máis grandes, moito máis longos e máis intelixentes que nós. Pensamos na base das crenzas que nadan de medo, en lugar de afogarnos.

En Xapón teñen a sidra e o saque doutro buco. Saben que as árbores achegan moitos beneficios: aire limpo, absorción de carbono e unha serie de beneficios menos medibles: alí as árbores e bosques antigos foron apreciados desde hai moito tempo e teñen en conta o seu significado cultural e espiritual, fomentando así as relacións entre o pasado e o presente do país. As árbores ofrecen un descanso no bulicio da vida cotiá. O respecto ás árbores é ancestral na cultura xaponesa. Alí naceu a relixión Shinto, o que asegura que nas árbores centenarias viven espíritos. Estes espíritos chamados Kodama desenvólvense na personalidade da árbore. Antes en Xapón, as árbores vellas tomábanse con respecto e coidado. Hoxe en día, estas vellas árbores márcanse con cordas sacras para que ninguén lles corte ou lles faga dano e para que non se enfadan os espíritos da árbore.

En 1920 construíuse o santuario de Tokio Meiji Jertos e plantáronse 100.000 árbores para crear o “bosque de sempre”. Na actualidade recibe cada ano un dez millóns de visitantes, que se unen a un protocolo especial para visitar as árbores: non saen dos camiños para non pisar o solo das árbores; e ninguén colle follas, sementes e nada da árbore, non se quita nada do bosque; as follas caídas quedan no solo.

Estamos no lugar. Si o bidueiro da nosa escola infantil houbese nacido alí…