As mulleres traballadoras temos que denunciar e esixir o 22 de febreiro, día internacional para reivindicar a igualdade salarial, e volverémolo a facer. Ademais, non haberá desperdicio, conseguimos recoñecer a existencia da brecha salarial e recoñecer as causas da discriminación. Até aquí trouxemos as institucións, aí situamos co debate patronal, empezamos a meter na axenda das empresas a cuestión da brecha… non é pouco. Pero aí estamos.

Para pouco serve traer aos discursos “sempre seremos debedoras coas mulleres que estiveron coidando”, si logo non hai ningunha vontade de recoñecer o que realmente vale todo ese traballo nas condicións impostas polo sistema, e si non se mide o custo económico que nos supuxo ás mulleres, para pagar o que nos debe. É unha fraude recoñecer a brecha salarial e situar a solución no mercado laboral. Porque saben que non hai un modelo democrático de relación laboral para avanzar así, nin un proceso sociopolítico que busque unha relación de forza ou un cambio estrutural.

Gañamos a loita polo recoñecemento da brecha. Pero necesitamos novos pasos para forzar un proceso que pretenda revolucionar un modelo baseado na división sexual do traballo. As propostas están aí: facer unha nova valoración dos traballos que reservaron para as mulleres; actualizar os soldos dos sectores feminizados a través da variable correctora que chamamos débeda patriarcal; reorganizar os coidados para repartilos entre os homes, as mulleres, a comunidade e o sistema público...