Lembrei que estaba no teatro Vitoria Eugenia cando vin a Werner Herzogen Fitzcarraldo. E antes de terminar de enfurecerme, lin que algúns dos habitantes do Amazonas que aparecen na película transportando o barco usado da montaña morrían.

Ao achegarme ao Teatro Principal lembrei que nos levaron da ikastola a ver a película rompedora Axut, de Jose Mari Zabala, á sala Petit Casino Casino, que agora se converteu no Casino Gran Kursaal.

Non vin a Crai nou, que gañou a Cuncha de Ouro, lin a sinopsis, e parecíame que ía ser aburrido no último momento. Seleccionei as películas que quería ver de acordo aos meus desexos e criterios. Non me acheguei para dar a miña opinión sobre as películas. Quixen gozar do cine, egoístas, sentarme na cadeira de brazos e gozar das historias e os relatos que me chegaban a través das imaxes.

Fíxoseme imposible cumprir completamente o meu propósito. O Zinemaldia contamina o cine. Tanto como as medidas tomadas co pretexto da sanidade. A película está formateada polo ritual que se organiza ao redor da película no Festival de Cine de San Sebastián.

Coa acreditación oculta no meu bolso, tentei andar sen facer caso do que o Festival trae a San Sebastián. Non o conseguín. Sentín a influencia do Festival, máis que a do cine. Quixen obrigarme a non ver certas cousas. Non o conseguín.

Turistas afeccionados ao cine encheron as rúas e os bares da Parte Vella donostiarra. Até o punto de que os aldeáns se sentiron estraños.

Vin policías preto de María Cristina, armados preparados. “Para protexer a Johnny Deep?”. Os que se encargan do que se supón que é a seguridade terían motivos para facer ese tipo de demostracións de forza en tempos de ausencia de fume.

Nas películas que se proxectaron, mediuse a presenza do eúscaro no cine. A uns pareceralles máis do que esperan; a outros lles queixarán porque lles gustaría máis; a outros lles parecerá excesivo e superfluo.

Non é necesario realizar a medición da presenza do castelán. Sabemos que é unha porcentaxe.

Xa pasaran trinta e sete anos desde aquela última vez que tiven a oportunidade de asistir ao Festival de Cine que aínda contaba coa sección “Barrios e pobos”. E si, por suposto, a contaminación do eúscaro estendeuse de forma considerable en todos os ámbitos. Pero tamén no Festival, a pesar dos esforzos organizativos, o eúscaro é unha lingua subalterna. Maculu insignificante que se ofrece para o uso de persoas voluntarias e reclamantes co eúscaro baixo o castelán e o inglés.

Un amigo fíxome unha mueca burlona ao coñecer a miña intención de participar no Festival. E outro, cando lle dixen que a razón de non aparecer na Literatura era o cansazo despois do Festival, respondeume: “Ah, eu tamén estou cansado dese festival de cine español, de Movistar e do Festival de San Sebastián de RTVE que paraliza a difusión da cultura en eúscaro”.

Cando me pasa o outro lado do Festival, quero facer unha lista dos que me gustaron para os que me rodean, e recuperar o pracer de gozar do cine na sala semi-buxán. Si, tamén é un pracer.