O meu irmán, seguindo os estereotipos da súa idade, lanzoume unha desas preguntas curiosas: “Onde entraron os paraugas?” Tiven que responder, non sei, non sei quen os levou. Entón o meu irmán, coa mesma rapidez con que se lanza, preguntoume: “Quen roubou os paraugas?”.

Iniciamos o camiño cara á Zona vella sen resolver o misterio. Antes de pisar unha esquina preguntáronme por enésima vez “Where is the Guggenheim?”: aí a primeira pista. A segunda, máis evidente aínda, é o rabaño que se une na Praza de Santiago; e no centro, aí están os paraugas amarelos. Como o can pastor, dun lado a outro, ladrando ás ovellas contándolles historias de todas as esquinas: lendas, contos ou inventos, quen sabe.

Miralos é curioso: quedan inmóbiles en calquera esquina, como estatuas, mirando o relevo, a flora e a fauna do pobo, coma se todo fose un tema antropolóxico. Circulan coma se estivesen noutra órbita, non no contrapeso, senón no destempo. Parecen moverse dentro da súa cápsula espacial, coma se estivesen pegados á súa órbita, coma se unha forza grande imposibilitase a interacción co ecosistema autóctono. Polo si ou polo non, non miran aos ollos a fauna autóctona. Coma se non tivesen necesidade de comunicarse cos aldeáns, basta cun “grazas”. A súa intención é non deixar rastro na cidade, polo menos na auténtica cidade, xa que só tocan a cidade que crearon para eles: tendas de souvenir, hoteis, museos, pisan cos seus novos zapatos. Pero as pegadas do seu paso desgarran esta auténtica cidade até o fondo.

Na periferia parece que polo momento estamos a salvo, mantemos polo menos os custosos vástagos que supostamente están construídos para a fauna autóctona. Pero o meu irmán non o sabe e atraen de pleno o seu interese estereotípico de neno.

Fomos ao parque de á beira da casa. Os dous nos bículos e na tirolina, a ver quen se achegaba máis ao ceo. Despois de andar xuntos deixeina soa e púxenme a traballar como monitor. Entón vin o norte perdido, sen saber onde mirar, coma se o parque fose outro. O tobogán escondeuse detrás del, mirando fixamente a unha cuadrilla de nenos. Cando baixaban o tobogán perseguiunos, pero sen achegarse demasiado, tentando disimular a bobada que cometera. Foi a mesma estupidez, pero non estivo no mesmo parque. O neno de en fronte hase jactado de que os seus compañeiros lle observaban, inchouse e gritou mesturando o eco dos berros dos seus compañeiros. Non do meu irmán, tentou imitar, berrou en voz alta, pero non houbo eco, nin unha mirada cómplice. Miroume, esperando. Eu sorrinlle, no seu parque, e volveu percorrer o camiño do satélite solitario, no parque dos demais. Ás veces parece que os autóctonos son outros nenos e o meu irmán é o astro da propia órbita, o outro a flora e a fauna, e a ovella que non atopa o paraugas. Ovella perdida. Dous parques: o que formamos el e eu; e o que fai del un turista, o dos outros nenos. Coma se dentro dun parque habería dúas prazas, dentro dunha cidade dúas cidades.

Despedido polas mensaxes do movemento, perdido a pista do meu irmán, vin un par de globos no aire e ouvín un par de berros. De súpeto o pequeno achegóuseme correndo, “podes dicirlles aos outros mozos que non me mollen? Están a pedir noutro idioma e non entenderanme”, díxome. Háseme desgarrado o corazón. E a continuación un “quero ir a casa” que non puiden convencer para que quede.