- Sobre o estrado da praza da Compañía había uns trapos verdes. E non, non era un concerto organizado polA Única Pena. Había panos verdes e viñan do outro lado do océano a sacudir San Fermín con música feminista. Que lindos ven todos, aquí teñen o pano vermello, nós en Arxentina temos o verde! Son as palabras de Miss Bolivia, en referencia ao dereito ao aborto, ante unha audiencia que suando bailar o 12 de xullo.
Que: Miss Bolivia
Cando: 2019-07-12
Onde: Praza da Compañía, Pamplona
O jazz adoita estar presente cada noite na charanga, na música punk-oi e na praza da Zona vella, que se afasta do pacífico dos DJs, e moita xente aproveita para cear tranquilamente e gozar dunha noite tranquila. Patriarcado! pero, a forza de berros, a praza quedou ocupada pola cumbia electrónica, e, a este ritmo, non quedou ningún pano cortado.
No centro do escenario, Paz Ferreyra, o corazón do proxecto Miss Bolivia, o espazo e a palabra na praza pública cunha gran fortaleza e forza. O arxentino debullou unha a unha as súas cancións máis coñecidas, mesturando letras reivindicativas e ritmos de liberación corporal. Mostra diso son os bailaríns que se puxeron coreografías a cada unha das cancións e que unha vez máis nos ensinaron que aínda temos moito que aprender sobre mover a cintura.
Como dixo Miss Bolivia desde o principio, o público estaba con ganas de sacudir o traseiro, e así o puideron facer con temas como "Menea" ou "Ben Warrior", entre outros. O cantante arxentino volveu demostrar a súa capacidade para fusionar a música dixital coas melodías orixinais. Nas súas cancións mestura cumbia con dancehall, hip hop e funk, pero sempre mantendo o carácter popular e reivindicativo do barrio. Exemplo diso foi a canción "Son", realizada xunto a Liliana Herrero, ou a coñecida "Wachas", dedicada a aqueles que saen da ruta marcada.
Despois veu un dos momentos máis emotivos do concerto, cando o artista recitou a canción que sacou sobre os feminicidios, como un longo poema: Saín para o traballo e non fun, saín para a escola e non cheguei, saín do baile e perdinme, de súpeto me desdibujé... Se tocan a unha tócannos a todas, paren de matarnos! Os espectadores recibiron un aplauso xeral. Viva a loita feminista! volveu cantar, e toda a praza coroáballe por unanimidade.
E antes de que se dese conta, o concerto chegara ao final. Outra! Outra! Despois do mítico, puidemos bailar un par de cancións máis —"Tomate o pau famoso", entre outras —, pero diría que todos quedamos con ganas de máis. Unha vez que desatemos a cintura pasariamos toda a noite bailando.