O punto central da proposta de liberación das mulleres traballadoras foi historicamente a cuestión do coidado como un dos temas principais que caracterizan a nosa opresión. Por unha banda, as malas condicións que teñen os traballadores do sector da vixilancia como consecuencia da falta de recoñecemento social do propio traballo, por outro, a escasa calidade dos servizos de coidado e, por último, a carga de traballo que os coidados xeran nas mulleres como consecuencia da división sexual do traballo.

Pola contra, foron varias as propostas que se realizaron para abordar o tema, e o debate volveu a incidir na Folga Xeral Feminista convocada para o A30. O Movemento Feminista ha exposto con esta convocatoria o obxectivo de reorganizar todo o ámbito da vixilancia, situando a solución na interpelación e presión das institucións públicas, xa que é responsabilidade das institucións recoñecer e garantir o dereito universal ao coidado.

O punto de vista de Itaia foi distinto. Desde o noso punto de vista, a problemática das tarefas de vixilancia débese a intereses económicos capitalistas. Por unha banda, o Estado ten como obxectivo protexer os beneficios económicos dos empresarios, polo que convén que os traballos de vixilancia xeren o menor custo posible. Por iso, é necesario garantir os coidados na familia e recortar o investimento público orientada ao sector. Doutra banda, os empresarios están a reforzar o sector do mercado de coidados para obter beneficios económicos a costa do coidado, a través da privatización do servizo e a deterioración das condicións e calidade dos servizos dos traballadores.

Situar ás institucións como un instrumento de transformación social e crer nunha xestión progresista do Estado é unha quimera. O capitalismo e o Estado están en crise e nos últimos anos púxose de manifesto que o único que poden ofrecer as institucións son as migallas de pan. Cando falamos de público, por tanto, estamos a falar da xestión do Estado ou da Administración, e iso non garante en absoluto a liberación de todos. Pode servir para manter privilexios de sectores concretos, pero afasta ás mulleres que se atopan en situacións máis vulnerables.

A única posibilidade para defender e garantir os intereses dos traballadores nas institucións é crear unha forza política independente fose das institucións. Isto pode garantir que prevalezan as institucións do proletariado fronte ás institucións burguesas. Ao contrario, a proposta dirixida a alcanzar unha posición de forza dentro das institucións non ten a posibilidade de superar o marco de capital que nos esmaga.

En concreto, para facer fronte ás condicións de miseria e división sexual do traballo do sector e do servizo do coidado, deberiamos ter en conta dous aspectos básicos: o primeiro, a socialización das tarefas de coidado, é dicir, que o coidado pasa de ser responsabilidade das mulleres a ser responsabilidade de toda a sociedade. As tarefas de coidado non poden quedar no ámbito privado da familia, a organización social debe ocuparse deste servizo. A segunda, a igualdade salarial para todos. É dicir, unha sociedade sen clases. Desta maneira, o recoñecemento da achega que todos podemos facer á riqueza social e a igualdade de oportunidades que diso derívese debe ser a base da nova sociedade a construír.

A folga é un instrumento político de achega a este proceso que serve para defender e loitar os dereitos dos traballadores. O mesmo día debe servir para sinalar ás empresas e institucións responsables da nosa opresión e para desenvolver a conciencia de afrontar a situación. As mobilizacións do Pacto de A30 teñen como obxectivo reforzar a elección da construción do socialismo.

Nadia Pérez e Irene Ruiz, membros da rede Itaia