Este tipo de estrañas historias sucedían no hoyo de Hambra. Ao cabo de tres décadas, outras dúas persoas faleceron nas proximidades de Mallabia, noutro colector de lixo relacionado co caserío KondIa. O dono do vertedoiro de Zaldibar tiña contacto directo con Javier Sánchez, secretario do ex alcalde de Eibar Iñaki Arriola, así como co director da axencia URA Ernesto Martínez de Cabredo, un ex subdirector de SPRI, un ex presidente de Confebask, o responsable da casa de putas Zapai de Zaldibar e o ex pelotari Joxean Tolosa.

Estas relacións baseadas na clientela son as que impulsan a lei do silencio do oasis vasco. Algunhas autoridades eran conscientes de que nese buraco había un cheiro a podre. A aparición da corrupción chega da man da clientela.

Este pobo é moi pequeno e todos nos coñecemos, suponse. Nese caso, decateime de que o meu amigo traballa no vertedoiro despois do desastre. Quizais, si non se deu a morte a dous traballadores, si non se esmagou a autoestrada e fíxose o partido que tiña que xogar en Ipurua, quizá aínda non o soubo.

O dono do vertedoiro de Zaldibar, coñecido como O conde de Eibar, situou o barrio de Eitzaga no mapa do mundo. Foi localizado no muíño dun dos seus socios, no barrio onde se sitúa o vertedoiro, o escudo de Zaldibar. Neste pobo, o Conde de Peñaflorida utilizou as orellas e augáselos para construír un balneario. Na actualidade, o balneario é un Hospital Psiquiátrico. Ao parecer, durante estes anos quixemos ocultar o lixo e a enfermidade da sociedade vasca no buraco de Zaldibar. O oasis vasco apesta.