A colmea comeza a funcionar co quecemento da primavera: a calor do sol provoca o comezo das flores, que espertan a colmea e os alimentos da época. A primavera é a estación ilusionante da abella, que acaba os fríos do inverno e que dá lugar ao nacemento da natureza. Flores e árbores vestidas de cores que, como nós, deixan de lado as escuras roupas de inverno.

Despois vén ao verán, unha época de calor e un verán antes... A calor e o sol deteñen floraciones, dourando os pastos verdes de primavera, como adoitan arroibar a nosa pel branca. As flores deixan de verter o néctar, o que provoca seca para as abellas, a abella comeza a quedar sen comida e detectan falta de auga.

As abellas esperaban o outono para pasar o verán e moitos de nós esperando que se refrescasen os pastos e o ambiente. Na primavera as flores, cheas de cor, xa se formaron para converterse en froitos.

Á espera do outono, á do outono, e non á choiva, nin ao final do verán. As abellas non sabían por onde alimentarse, porque non había floración frutífera que tiña que haber na época. Nós tamén estabamos implicados, que non sabiamos como adaptarnos á época. Outros, en cambio, non acababan gozando do verán.

Xunto ao outono as primeiras choivas necesitaban para que o ciclo da natureza continuase, podar os froitos no solo, arraigar as sementes e espertar as flores de outono. As abellas na flor do outono, cando tiñan que prepararse para o inverno, non tiveron tempo de preparación, seguían nun verán que non acababa.

Pum! Xa era hora de que aparecesen os invernos. As abellas a durmir, descansar, sobrevivir grazas ao traballo de todo o ano.

Acabáronse os fríos do inverno, amornouse e as flores están en marcha. Verán novo, como o vello, seco! Só Acacia agradeceu.

Descoñecemos os de agora en diante. De momento saltamos por encima das dúas estacións e parece que estamos a pleno verán. A falta de choivas provocará un novo secado das beiras.

Isto non é casualidade, somos culpables de algo!