Nesta iniciativa, os mozos de entre 18 e 30 anos toman o papel de mentores e comprométense a xuntarse unha tarde semanal co neno nun ambiente informal. A idea é ser un referente ou un modelo positivo para o neno, e sobre todo acompañar a un neno en situación vulnerable: “Escoitar, orientar, empatizar con el, facer críticas construtivas, achegar experiencia e dispoñibilidade”. Con este acompañamento preténdese, entre outras cousas, incidir positivamente no benestar persoal, emocional e social, a autoestima e as relacións do neno.

Dalgunha maneira, a experiencia axuda a “aliviar a mochila do neno que vive o proceso migratorio”, segundo contáronnos os participantes nesta reportaxe realizada en Argia.

Ademais, os organizadores subliñan que o beneficio é dobre, xa que supón unha achega para o mentor, tanto no acompañamento como na aprendizaxe da vida.

Organizado por SOS Racismo, en Gipuzkoa este curso formáronse 37 parellas con voluntarios da UPV/EHU, Deusto, Nazaret, Musikene e Politécnico de Easo. A iniciativa estendeuse tamén a Bizkaia e Álava, da man da Fundación Ellacuria e a asociación de Refuxiados Indirectos.

“Non debes salvar a ninguén”

Aínda que a mentorización é unha axuda importante e enriquecedora, os voluntarios que se presentan como mentores son informados desde a organización: a relación mentorial non substitúe á familia e a rede de relacións do neno, e se o neno está a vivir unha situación difícil e o mentor sente que non pode axudarlle adecuadamente, non se debe frustrar: “Co que estás a facer, estás a pór o teu granito de area; a relación mentorial é a relación de axuda que ten o neno nun momento determinado da vida, non tes que salvar a ninguén”.