“Perdemos un neno!”. Iso é o que lle vou a dicir ao responsable do altofalante. Seguro que con esta escusa vaime a permitir subir ao taboleiro e voar de alí para que todos escóiteno: “Perdemos un neno! Si, un neno! Foi agora, vírono, os obreiros camaradas, totalmente pálidos, óso e pel buxán, a primeira ollada… Seguro que o viron, tivérono ante os ollos! Non é, non, o primeiro que perdemos, un pouco antes foi outro… Onte perdemos once, igual que os ollos profundos buxán e a pel pálida rugosa seca pegada aos ósos buxán… levan unha eternidade e sen comida nin bebida. Xa son máis de 13.000 os nenos asasinados”.

Pero non me acheguei ao micro, pasou todo rápido, vinme só. Estou na Gran Vía de Bilbao, preto duns miles de administracións públicas, despois da manifestación do día da folga, recentemente escoitadas as reivindicacións sindicais. As últimas palabras arróxanse e a xente comeza a dispersarse. Quedeime sen crer, doído, decepcionado na honestidade… porque non fixeron palabras para denunciar a masacre de Gaza, nin mencións pequenas dos cadáveres esnaquizados e sanguentos de nenos, mulleres, homes e traballadores, nin xestos de solidariedade nin a favor dos irmáns da clase traballadora palestina, nin para denunciar a administración pública que lles arruinaron.

Sentímolo, as persoas palestinas, temos a nosa propia axenda, a necesidade de recuperar a nosa capacidade de compra e de decidir a nosa propia. Imaxínache cantas cousas fantásticas, pola nosa vida! & '97; Os adultos, para vivir, para vivir. Entenderedes, claro, como vostedes tamén van ter a súa axenda. Ah, comestes por defecto? Sentímolo! Son tempos difíciles para os traballadores!

“Dixestes que perdemos un neno e puxéstesvos moi atentos –seguiríao–, pero aínda que sabedes que perdemos 13.000, non falastes nos altares. O estado sionista matou xa a máis de 35.000 palestinos. Todos eles, nenos, nais, traballadores…, foron asasinados á nosa vista. E nós, onde imos? Ao noso peto?”.

Ante a masacre da clase traballadora palestina, onde estamos, a clase traballadora deste país? Vendo que os centros de Gaza están a ser destruídos, que os profesores e os alumnos están a ser asasinados, onde estamos, xente do ensino deste país? Ante a destrución dos hospitais, a interrupción e denegación da asistencia sanitaria, o secuestro, a tortura e o asasinato dos médicos, onde estamos os profesionais sanitarios e os sans deste país? Bloqueando a información, prohibindo a entrada de xornalistas estranxeiros, vendo que os xornalistas están a ser asasinados sistematicamente, onde estamos os xornalistas e os medios de comunicación? Vendo que a xente está a acabar de fame e sede sen alimentos nin auga, como podemos seguir co día a día?

Á masacre que se está levando a cabo estásenos facendo difícil tomar medidas, tan difícil como atopar palabras apropiadas, xa que os límites do terror foron superados polo Estado sionista ocupante e genocida hai tempo.

Lamentablemente, estamos a ver que a complicidade da nosa sociedade é da mesma magnitude, moito máis estendida, forte e organizada do que cabería esperar. A colonización conta con grandes amigos en toda Europa e tamén en Euskal Herria, dispostos a sufrir e protexer unha colonización e un xenocidio. Esta rede de axudas está formada por entidades, empresas, asociacións e persoas con nome e apelidos. Como podemos aceptar a colonización doutro pobo, o apartheid e ser cómplices do xenocidio? Non é cómplice dar ás asasino armas, alimentos e recursos necesarios? Mesmo, non é un colaborador imprescindible? Facer medios de transporte para os ocupantes nas terras ocupadas (CAF-Goberno Vasco, Kutxabank), asegurar a alimentación e organizar a estrutura (Carrefour), estruturar a subministración de enerxía renovable (BBVA), desenvolver tecnoloxía militar (Sener), asegurar a subministración de armas (SAPA, ITP, Aernova…), apoiar a colaboración das caixas para o control xenial, etc.

Se o sionismo ten forza, é porque o dá a internacional. Por tanto, tendo responsabilidades na masacre, correspóndenos liberar a Euskal Herria de ser cómplice. Imos asumir esa responsabilidade a clase traballadora, van ser os sindicatos, ou imos seguir en silencio ou con simples declaracións?

Quen será capaz, si non, de mirar mañá aos ollos a quen hoxe mesmo perde ao neno?

Luix Artola. 13 de marzo de 2024.