Os domingos pola mañá no Zinemaldia non fallan, salvo nas madrugadas nas que a choiva non cesou. E estaba dado, pero os prognósticos non se cumpriron, por enésima vez, este mes de setembro.

As madrugadas como as de onte non fallan, porque a dous metros de distancia –física– pódese atopar a unha parella bicando, coma se co amencer acabásese o mundo, golpeando e queimando a toda velocidade; e a outra parella, unha diante e outra detrás, a anterior de poutelas... Nos seus náuseas, manaba até os ventres máis escondidas. A distancia, emocionalmente, a que distancia están as dúas parellas, é... Pero, ao mesmo tempo, o catro están a dalo todo, desde o máis profundo do seu ser. E a mesma nena que chora en voz alta porque perdeu o móbil... Logo dicir que a poesía non está na rúa, que se converteu nun lugar que xa non existe e...

Pois así entrou a cidade no outono, como nunha película. E na categoría. Porque non se necesitaban poucos méritos para ir ver a película francesa Quand vient l'automne (cando chega o outono) o domingo pola mañá, ás 08:30, e para encher bastante a gran sala do Kursaal. As expectativas non eran malas en si mesmas. Pero “non mo esperaba tanto ” confesou un dos espectadores que lle pesaban oito quilos de peso nos ollos ao terminar a película. Bo, non era tan lento... Pero había un pouco de produto para coller a substitución ás etapas de ciclismo. Talvez a hora non fose a máis apropiada, xa se sabe. Ao terminar a película tiven esa sensación xeral: esperábase bastante máis da man do cineasta francés François Ozon –lembrade que gañou a Cuncha de Ouro en 2012 por Dans a maison–. A idea da película era moi interesante, pero non soubo proxectala, na miña opinión.

Unha ocorrencia, ou quizá xa non sexa necesaria. De feito, entre tanta xente, quizais, había algún programador da cadea de televisión vasca en castelán. E si non había ninguén, toma nota: é unha película que podedes dar un fin de semana. Triste, en campo aberto, chuvioso, con moitas puntas de fío e confuso, nada brillante si mantense en garda... Ese é o estilo francés que destes tantas veces. Non é unha mala película, e iso é así, pero é humilde. Sen argumentos profundos: a protagonista é unha muller de idade, que vive no campo, que ten unha relación complicada coa súa filla e que na súa vida cobra máis peso que a ela, á súa familia. O abordar esta última e a relación e a fraternidad entre dúas mulleres de idade son dúas dos contidos destacados. Polo demais, o concurso da Sección Oficial quedouse curto.

Pero teña coidado co seguinte: Os escintileos. Vén moi forte na Sección Oficial e si coa boa prensa vai cara arriba, eu, como vostedes, compraría as accións da empresa Kleenex.

Podía ser doutra maneira... pero non podía ser. A película está baseada na primeira narración do libro Bihotz handiegia, de Eider Rodríguez, e é unha historia en grao sumo mundial. Velaquí un resumo rápido: Isabel (Patricia López Arnaiz) e Ramón (Antonio da Torre) divorciáronse hai anos, pódese imaxinar que o final da relación foi conflitivo, o contacto que perderon, pero, convencida pola filla de Madalen, Isabel dá un paso á fronte e faise cargo de coidar do seu ex marido. Non hai spoilers: Ramón vai morrer e unha gran parte do drama vai ser ese e os seus antecedentes, pero o estilo de contar ten importancia aquí.

Trátase dunha película lenta, esa foi a decisión da directora Pilar Palomero, e mereceu a pena, porque a utilizou para traballar o tema da vixilancia. Utilizou planos moi curtos, bastante escuros, quizais demasiado, pero cumpriu moi ben transmitindo emocións e situando ao espectador no lugar de Isabel, coma se en todo momento, estivésemos a ver case desde os seus propios ollos.

O amor maternal da súa filla lévalle a coidar de Isabel Ramón, e de que maneira Palomero plasmouno de maneira significativa. Tamén é interesante ver a evolución da relación da ex parella, como dan os pasos, esquecendo o pasado nese momento, para abordar unicamente o presente. Se a filla de Madalen non estaba alí, así, con forza, nunca se produciu ese achegamento, esa é unha das grandes claves do relato. O fragmento narrativo de Eider Rodríguez ten unha proxección de tamaño en pantalla grande e é de consolo.

Que cada un faga máis reflexións a partir do próximo fin de semana, que se proxectará en cines a partir do 4 de outubro. Goza coas representacións destes tres fragmentos de actores, especialmente o de López Arnade e destaca o da moza Mariña Guerola, que interpreta o papel de Magdalena. Tres boas representacións nunha soa película ao mesmo prezo... Goza cun corte de cen metros en Donostia-San Sebastián e cos mesmos gramos de café, que vale o dobre. Bo, entramos no outono e a ver si unha vez pasado o verán os prezos volven a...