Se preguntásemos cal do catro concertos que máis lles gusta é o do “catro estaciones” de Vivaldi, as respostas dar en igualdade, a metade a primavera e a outra metade o outono. Con todo, a balanza torceríase a favor da primavera, quizá por ser a máis escoitada.

Si, a primavera está máis cerca do inverno escuro e frío –parece que, do mesmo xeito que a música de Vivaldi, xa a ouvimos máis– e quen non quere quentar a calor e a luminosidade do novo sol. Ademais, a natureza, que durmía profundamente, tamén empezou a espertar e sente o ambiente dun novo alento. A calor e a humidade afógannos moitas veces, pero iso é mellor que o frío inverno. A primavera é como a suor fría que se apaga cando empezamos a subir a unha montaña, pero a mente é chegar á cima. Aínda nos queda un longo camiño para chegar á cima, un longo verán baixo o sol abrasador, pero chegamos.

E cal é a cima? Outono. O xerme que xurdiu na primavera ten que converterse en planta, florecer e dar froito. O outono está á espera da recollida de froitos. A primavera é o nacemento, o verán o percorrido e o outono a madurez, o froito. Claro que están relacionados a primavera e o outono, son dous concertos diferentes da mesma obra. Non hai outono sen primavera, moito excajas de outono de apenas primavera.

Os seres humanos tamén temos na nosa ruta a primavera, o verán e o outono – a pesar de que o inverno é o seu encanto, asociámolo máis co cadáver e tamén deberiamos falar diso – e sempre nos acordamos diso cando chegamos ao outono. Pero, aínda entón, preferimos falar da mocidade que da vellez.

É certo que os que se retratan e imos a partir da idade sempre nos falan da mocidade. Dá igual que esteamos cos da mesma idade, normalmente non contamos os tempos, as idades, os altibaixos, sempre pensamos nos da mocidade. Cuestións da escola, do servizo militar, de festas, etc. son temas que se dediquen á conversación das persoas maiores. Ademais, non fai falta dicir cantas contas repítense en pouco tempo. Unha vez a partir de certa idade sempre se contan os mesmos chistes.

Sempre é triste mirar cara atrás. O pasado pasou e os falsos recordos ocasionais –digo falsos, os recordos nunca son, din, e reais, xustos. Manipúlanos a nós mesmos – aínda que sexan necesarios, poñámonos no presente e nos sumergamos no mundo das sensacións e vivencias do outono da vida, porque é bonito recoller os froitos maduros. Non é que non queremos admitir a nosa idade o que sempre queremos vivir na mocidade?

Hai pouco tiven un soño. Estaba nunha rúa cando vin a unha enorme escavadora que subía pola rúa. Tomaba toda a rúa coa pa ancha que levaba ante si. Comecei a sentirme preocupado e volvinme a mirar aos lados para ver si tiña sitio para marcharme. Comprendín inmediatamente que non tiña unha máquina comecartos e volvinme a mirar para pescudar si tiña algunha posibilidade de escapar. O fondo da rúa era un amplo e limpo frontis de parede sólida, sen buracos. Coa inmensa pa, cuxos dentes se arrastraban polo solo, vin que a escavadora se achegaba cada vez máis, e na súa angustia, dun lado a outro, non sabía que facer. De súpeto ocorréulleme gardarme na pa e non collerme contra a parede. Así o fixen, pero puiden ver en grandes caracteres o escrito da escavadora no momento de entrar na pa: IDADE.

Cando falamos do outono da vida expresamos a madurez, a época da recolección de froitos. O outono que trae a idade é colorido, tranquilo, íntimo, é tempo de pensamento e reflexión. Non teñas medo á idade, no canto de marcharche para iso, e non tes escapes, entra, achégache e calma o outono.

Iñaki Lasa Nuin