Levamos meses vendo o barullo que se produciu no Congreso dos Deputados ao redor da aprobación dunha lei que recolla e protexa os dereitos das persoas trans, e é unha sorpresa.

Púxose de manifesto que detrás deste debate atópanse interéselos partidistas e a ambición de protagonismo, o que beneficia pouco a quen o defenden. A posición do PSOE é clara: Visto desde Navarra, non entendemos a postura que mostrou si lembramos o que o PSN propuxo e defendeu na tramitación e aprobación da lei LGTBI+ de Navarra. A Lei LGTBI+ de Navarra contén un amplo apartado sobre os dereitos das persoas trans: o dereito á autodeterminación de xénero de todas as persoas.

Fronte a esta actitude de incerteza (ou de posicionamento estratéxico), uníronse aos grupos que defenden que a lei vai supor a eliminación das mulleres. Con todo, isto non ocorreu nos países onde hai leis que recollen o dereito á autodeterminación de xénero. O dereito de autodeterminación significa que ninguén debe dicirlle a unha muller se é ou non así. Nin sequera a un home.

Vimos alianzas curiosas; tamén vimos pouco que digan da auténtica eliminación sistemática das mulleres ao longo da historia baixo o xugo do patriarcado: mulleres borradas nas ciencias, borradas no currículo educativo da Historia da Filosofía no que non hai nin unha soa muller, borradas nos órganos de decisión, borradas nos dereitos fundamentais, borradas na linguaxe...

EHGAM-Nafarroa súmase á reivindicación dunha lei trans de autodeterminación de xénero e defende o seu carácter estatal, xa que a lei navarra, por moi boa que sexa, queda curta nuns dereitos concretos e importantes.

Cando se aprobou a lei navarra, o Estado ameazou con recorrer si non quedaba claro que: "A personalidade xurídica do interesado non poderá ser modificada en tanto non se emende a inscrición rexistral regulada na Lei 3/2007, de 15 de marzo". Ningunha autonomía pode modificar a información sobre o xénero da persoa no rexistro. Este dereito legalízase en Madrid.

O pasado 17 de marzo lembramos que fai só 3 anos eliminouse a transexualidad da lista de enfermidades mentais, na que se consideraba un tema de disforia de xénero. Non deixar atrás o recolleito na Lei 3/2007, reguladora da corrección rexistral, é unha acción de violencia institucional contra as persoas trans, xa que nela recóllese a corrección rexistral da mención do sexo diagnosticada de disforia de xénero entre os requisitos da decisión, para o que hai que acreditala mediante informe médico ou psicólogo clínico, pero ademais pídeselle unha medicación de dous anos para aproximarse á expresión social de xénero que reivindica. Noutras palabras, trátanse como persoas con trastorno mental e que necesitan medicación.

Avanzamos gravemente cando se aprobou unha lei na que se recollía que non era obrigatoria a intervención dos xenitais no tránsito de rango legal. Agora é o momento da despatologización real, de consideralo como un dereito inalienable de todas as persoas. Ninguén nos di quen somos.

Pedimos ao PSOE, esixímoslle coherencia, que defenda en Madrid o dereito que defendeu en varias Comunidades.

Nós, por conseguir a igualdade real, seguiremos colaborando cos colectivos de persoas trans tanto nas rúas como nas institucións. E este camiño farémolo xunto ao transfeminismo.