Na emoción post-concerto e na angustia de volver ao traballo na caseta, Eneritz Aulestia acolleunos no ambiente habitual de ida e volta da Feira, cos seus coros bailando un pouco. Sete mulleres neomaquenses fan un bonito akelarre no tablado de Plateruena, cun marcado carácter innovador.

Trikixa e pandero e música electrónica.

O sete vimos de tocar a trikitixa ou o pandero, porque desde moi novo estivemos nos campionatos. Esa tradición coñecémola desde pequenos, e cando creamos Neomas queriamos ter un toque de aí, pero tamén da música que escoitamos. Engadimos á trikitixa o que somos, e ao final engadimos o electrónico á música folclórica e terminamos bailando regetón.

Sodes bruxas, con Kepa Junkera.

Si, eramos moi novos, eramos adolescentes, e aí coñecémonos, aí xurdiu o sétimo. E en definitiva, esas son as raíces de Neomak. Aprendemos moito con Junkera, foi un pracer. Ao finalizar este percorrido tivemos unha parada de dous anos, pero chamáronnos para un par de actos. Entón vimos que realmente actuabamos ben e a gusto xuntos. Eramos bruxas porque así nos chamou Junkera, pero construiremos o noso camiño con Neomak. E niso estamos.

Xa se viu, deixaron o Plateruena pequeno. Satisfeito coa resposta?

Si, moi. O verán tamén nos deixou unha boa resposta, aínda que o disco chegue en setembro. Tocabamos cancións do disco pero, claro, ninguén as coñecía; unha vez publicado o disco, chegounos unha resposta moi boa. A xente fai ilusión cantar as túas cancións. E polo demais, en Durango agora si, estamos a lume de biqueira vendendo discos e camisetas, e temos bastantes concertos por diante. Por tanto, moi contenta.

Tamén vemos que preparades ben as actuacións en directo, porque fixestes un bonito akelarre en Plateruena.

Pensabamos, ao principio tocabamos sentados, representando unha media lúa. Pero non era suficiente, non. Non podiamos estar quietos.

Tiñamos claro que non queriamos que fose un simple concerto. Facemos pases de pouco máis dunha hora e engadimos voces en off á escena, e palabras da avoa dun de nós, narrando as súas vivencias: por exemplo, que o pantalón nunca o puxo ata que casou, ou que cando ían ás romarías, tocaban a campá, as mulleres tiñan que ir a casa. É dicir, tentamos transmitir unha historia máis aló de tocar cancións. Convértese así nun show e nunha especie de akelarre. Empezando por algo que parece tradicional, acabamos entre a xente no perreo.

E a imaxe vai dentro da historia.

Si, prestamos especial atención ao estilismo: subimos ao escenario pantalóns azuis de mahón, camisas brancas, xoias douradas e moi maquilladas. As tatuaxes tamén están aí, evidentemente.