Dunha vez que chega o final do verán (ou polo menos espéroo) e a medida que as praias se van desertizando aos poucos, as mamas das mulleres abandonan o espazo público e volven aos xerseis pechos e aos estreitos pectorales.

O verán é a única estación/contexto na que se aceptan os peitos das mulleres cun grao mínimo de naturalidade (e non en calquera sitio, nin coa aceptación de todos). Sendo unha muller que fai topless, alégrame moito ver que cada vez é máis común que as mozas se neguen a utilizar a parte superior do bañador. Ou polo menos sentirse máis apoiados para tomar esa decisión.

Eu fixen a transición cara á exposición de mamas de forma pausada, e teño que dicir que aínda decido facelo ou non en función do lugar e da compañía, porque vou gozar e estar a gusto na praia. Pero cando só vou un, atópome cun guerreiro que non atopo noutras zonas, que me anima a dar o paso. Como chica, non me pasa iso en moitos sitios, porque camiñar só ten moitas veces medo e carga de inseguridade.

Ao chegar a unha das nosas praias, antes de baixar as escaleiras, miro ben onde está unha muller que está a facer topless. Unha vez visto un, á súa ao redor vexo case sempre outro ou dúas, si non son máis. E así me vou verificando pequenos saldos desde todo o resto, grupos creados por descoñecidos.

Unha vez elixida unha delas, achégome e coloco a toalla á beira. Xa está. Convértome en membro sen consultar ou pedir permiso. Créase un apoio espontáneo, próximo. Do mesmo xeito que no sexo, cada vez hai menos roupa, cada vez hai máis complicidade. Tes unha contorna que che protexe, creado por mulleres que nunca viches. Empoderado e tranquilo, escoitas, les, tómbasche ou che levantas, sen facer caso a situacións incómodas que poidan estar á beira.

Con todo, estas últimas, propostas desagradables, miradas obscenas ou asubíos molestos sucedéronme varias veces. As que vivimos por ser mulleres. Pero sentín que a contorna me resistiu e ao día seguinte decidín volver a desaparcar os peitos.

Sinto que non son a única moza que se decatou disto. Creo que se incrementou a participación de quen fuximos da sexualización na topless e creo na influencia que exercen os peitos espidos, na complicidade dos peitos, na fraxilidade das mulleres.

Dá igual si falo porque estás máis a gusto, porque odias as marcas que quedan ao broncearse ou porque podes e queres: ensinar os peitos é unha opción política, non o esquezamos. Porque aínda hai quen están en contra, que nos objettualizan e que queren eliminar os peitos. Pero aos poucos estes bandos espidos son aínda máis frecuentes e aos poucos imos adquirindo outro espazo público, mentres garantimos o dereito a ser das nosas mamas durante o verán.

Karmele Ugalde Arcenillas