A nova palabra que escoitamos nos últimos anos: o tardeo. Sospeito que haberá cambios de lugar. Eu só coñezo o de Bilbao, e parece moi sinxelo: os que temos unha idade, puxémonos o nome do que faciamos a primeira noite, é dicir, e, en definitiva, facer unha esmorga pola tarde.

Ao parecer, os habitantes de Euskal Herria non o inventamos, como a maioría das cousas, trouxémolo de fóra e adaptámolo á nosa maneira. Con todo, entrou con forza en Bilbao, e os sábados pola tarde, pubs e bares, volvéronse a encher de individuos que nacemos nos anos 1970-80. É curioso ver ao seis da tarde, aínda de día, abrir a porta dun pub, entrar e beber e bailar coma se fosen horas da noite. Recoméndovolo a quen nunca vistes nada semellante. Porque se crea unha sensación similar á que tes coas lentes de realidade virtual.

Pero quizá non sexa iso o máis rechamante. O Tardeo, como o seu nome indica, debe ser só pola tarde, non é así? Pois non, a maioría das veces prolóngase até as poucas horas da noite. O Tardeoa, por tanto, non parece máis que un pretexto para prolongar a festa. Non nos conformamos coa noite e collemos a tarde para pasar máis horas de festa.

O sábado pasado, por primeira vez en moito tempo, achegueime cos meus amigos, cara ás doce da noite, a un pub habitual preto dos xardíns de Albia, despois de pasear toda a tarde nas tardes. Dixen o pub de sempre porque fai 30 anos tamén iamos alí. O ambiente era espantoso. Alí estaban todos os “mozos” de entre 40 e 60 anos que estiveran no Tardeo. A maioría ben animados, contentos, algúns tentando ligar e a maioría dos que bailaban a música do noso tempo, os que querían ligar e os que non querían.

-Traballas ou xa estás xubilado? –a broma dun amigo ao ver a idade dos que estabamos aquí.

Despois de rir con ganas, xa que nós, pasado o tardeo, estabamos ben alegrados, ocorréuseme unha idea: non estamos para xubilarnos, pero talvez si seguimos nesta marcha, os mesmos parrandantes seguiremos xuntándonos nos lugares de sempre, e entón si, preguntarémonos si estamos xubilados.

Con todo, creo que teremos que deixar a tarde ás xeracións que veñen por detrás, porque eles van ocupar o noso sitio pola tarde e entón, volveremos estar fóra de xogo? Teremos que inventar algo máis? Mañanana? Non quero nin pensalo. Somos capaces de correr por aí, pola mañá, pola tarde e pola noite.

Moitas veces pensei que o da nosa xeración é algo excepcional, que é unha afección á festa. Os nosos pais non saían cando eramos novos, pero nós seguimos aí, en primeira liña, como cando tiñamos 20 anos. Por que? Non o sei, iso deberíano investigar os sociólogos, pero é así.

Jabi Elorza