Os soños pódense clasificar no conxunto de fenómenos que non entendemos. Aínda que non os entendemos, son tan vivos, tan penetrantes, tan reais. E como podemos imaxinar os soños? Á mañá seguinte moitas veces non lembramos as vivencias do soño, e cando nos espertamos axitados, as viaxes ao subconsciente que realizamos uns segundos antes tamén desaparecen baixo o control.

A compañía de danza Organik mergúllanos no apaixonante e aterrador mundo dos soños. A praza elixida para estrear o espectáculo Ondoloin é significativa: Feira do Humor de Leioa. O festival tivo o seu 24ª edición, con preto de 80 actuacións de 41 compañías de todo o mundo. Danza, circo, teatro… artes escénicas por todas as partes nas rúas de Leioa; e, entre elas, Ondoloin da compañía Organik. A actuación, dirixida por Natalia Monge, foi interpretada polos dantzaris Ainara Bento e Iñigo Rementeria.

A praza do Concello está mollada e hanse apilado uns 50 espectadores en escaleiras de formigón. Os dous protagonistas da actuación en pé no centro da praza. Música nos altofalantes e un só elemento de escenografía: dúas almofadas brancas. A viaxe ao mundo dos soños iníciase ao ritmo da música.

Os primeiros movementos son armónicos, suaves e pausados. Así serán os soños dos protagonistas. Os bailaríns séguense uns a outros e cada vez que se atopan únense os seus corpos. Letargo tranquilo.

Ademais dunha suave sesta, imaxinaron un soño divertido. Nunha perfecta sincronía, mergúllannos nun divertido soño. Un agradable letargo. Cos ollos pechos e a cabeza apoiada na almofada, os dantzaris transmiten a alegría.

O doce soño interrómpese a golpe. Chega a ameaza, chega o pesadelo. Guiados polos penetrantes golpes da música, a actuación lévanos ao inferno. Un dos dantzaris libera o motots pelirrojo e transforma completamente a súa imaxe. Imaxinan a guerra de Burko. Os bailaríns que estaban xuntos, agora enfróntanse. A complicación, a marcha, a crueza dos xestos e a expresión do rostro cambian. A danza dos pesadelos acolle o escenario.

E onde lévanos o pesadelo? Saír de aí. Queremos espertarnos do pesadelo, fuxir. Unha soa palabra pronuncia un dos bailaríns: ‘Aita’. Así comezou a actuación. Nos doces soños papá e nos escuros soños papá.