Escribir sobre a manipulación contra Cuba é aburrido, si. Son moi penosos. En Cuba están moi mal, non teñen comida nin medicamentos, cortáronlles internet, incluso a electricidade, o réxime cubano arriba, a ditadura cubana abaixo... cantas veces recibimos mensaxes tan simplistas e apocalípticos das columnas de opinión envelenadas, así como de moitos tertulianos?

Si, en Cuba están nunha situación difícil. Máis aló diso, están afeitos vivir en Cuba nunha situación difícil, xa que foron condenados a vivir nunha situación difícil. Desde que a revolución chegou ao poder, o ataque do imperialismo ianqui foi constante, utilizando tamén o bloqueo como arma, que se prolonga xa durante seis décadas. Hoxe, aos problemas e carencias estruturais súmanse, entre outros, a caída do turismo (primeira liña da economía) ou o aumento da pandemia. Nun contexto difícil, o bloqueo ordenou o soporte material das protestas. É unha situación que empeorou visiblemente e a inquietude e a preocupación do pobo é comprensible. Outra cousa é que desde as redes sociais, nalgúns casos respondendo a unha estratexia exterior concreta, traten de canalizar a insatisfacción dalgúns sectores para loitar contra a revolución.

Nese sentido, é irritante ver como a maioría dos medios de comunicación evitan con total intención o bloqueo ou o deixan nun segundo lugar, representado como unha escusa utilizada polos revolucionarios cubanos. Hai que preguntar a tantas persoas que din estar tan preocupadas pola poboación cubana onde estaban o 23 de xuño, cando os internacionalistas concentrámonos nas capitais vascas contra o bloqueo.

Tamén se apaixonan polos enfermos e falecidos afectados pola COVID-19. A pesar de que a situación se agrava, non hai máis que comparar as cifras de Cuba cos países de ao redor e cos de Europa, para ver como se sumen a un nivel moito menor que os de aquí. Non nos fan tanto fincapé en que Cuba foi o único país latinoamericano en desenvolver as súas propias vacinas (xa en uso de Abdala, Soberana 2 pendente de aprobación e outro tres vacúas en fases anteriores). Si, un pequeno pobo con poucos recursos naturais e bloqueado está a soportar este reto.

Tamén nos falan da represión, ás veces de imaxes que non son cubanas. Din que están moi preocupados, pero non estaría mal, como exercicio comparativo, dar a cobertura proporcionalmente en función do grao de violencia. Cantos minutos e caracteres á violencia restrinxida que se utilizou ante os incidentes de Cuba e aos 400 ollos perdidos nas manifestacións chilenas ou a decenas de mortos e centos de desaparecidos nas protestas colombianas? ou aos 1.206 líderes sociais e 277 guerrilleiros desmovilizados asasinados desde a firma da «paz» en 2018. A duras penas poderán ensinarnos aos cubanos que saíron a defender a revolución fronte aos alborotadores.

Hoxe en día, utilizar a lema SOS Cuba é ser parte desta operación de confusión, desde a ignorancia ou desde unha posición política consciente. Responde a unha estratexia, si, impulsada e financiada polos Estados Unidos e estendida polos asistentes locais do capital de moitos países. Como fixeron cos artistas rebeldes de San Isidro ou coa canción Patria e vida. E non, isto non é só a etiquetaxe do outro para non moverse das súas posicións. En Cuba hai problemas, son evidentes, e os revolucionarios cubanos (tamén as autoridades) non os negan. A situación provoca desgaste, tanto material como emocional (o que se busca co bloqueo…), e non é fácil manter a serenidade ante as carencias e as colas a realizar e saber situar nun contexto as cousas máis sinxelas do cotián.

Máis aínda no caso de moitos mozos, lonxe da retórica oficial e co bombardeo da campaña constante das redes sociais. Pero non esquezamos o que hai detrás destes movementos. Presenta un fedor excesivamente acentuado das revolucións das cores desenvolvidas noutros lugares. Trasladar á sociedade a unha situación moi delicada, alimentar as protestas e abrir a porta a unha intervención exterior, baixo pretextos de dereitos humanos ou disfrazados de axuda humanitaria, como tamén tentou en Venezuela. Seguro que en Cuba se poden mellorar moitas cousas, pero o que hai que facer é que os cubanos decidan, sen a presión asfixiante da maior potencia económica e militar.

Os berros de «liberdade» contra a Revolución Cubana non teñen moita máis credibilidade que os da ultradereita en Madrid durante a pandemia. Ademais da crítica necesaria ao poder establecido (crítica ao poder transformador para mellorar, denuncia para derrubar ao poder opresor), que hai detrás de quen gritan “liberdade”? Que proposta? Os revolucionarios que atacaron Moncada contra a ditadura de Batista tiñan un programa que Fidel describiu na alegada A Historia absolverame . Que propoñen quen hoxe vemos que reclaman “liberdade”? Desfacer a revolución e volver ao capitalismo? Seguindo a teoría da froita desenvolvida de John Quincy Adams, quedar nas mans de EE. UU., como sucedeu coa corrección de Platt tras a derriba dos colonizadores españois?

A formación e o orgullo da maioría dos cubanos e as profundas raíces da revolución van deixar no seu sitio estes intentos contrarrevolucionarios, como fixeron outras veces. Aos cubanos correspóndelles perfeccionar o seu pobo e o seu proceso revolucionario, con obstáculos, erros e logros. A nós correspóndenos traballar o internacionalismo vasco, mostrando solidariedade cos revolucionarios cubanos, denunciando aos contrarrevolucionarios e facendo fronte ás mentiras que se propagan. No caso de Cuba, tanto a nivel mundial como no País Vasco, porque o que necesita é SOS é a verdade.

*Iñaki Etaio pertence á organización internacionalista Askapena