O que vivimos nos últimos 40 indícanos, aínda que nos axude a concretar os obxectivos, a quen benefician a confrontación e as divisións. Non hai máis que ver quen e con que obxectivos xestionan os palacios de Carlos III e Ajuria Enea. E a capacidade de exercer a acumulación de forzas para poder. Pero a experiencia dinos que sempre tivemos fortes inimigos enfrontados. Porque hoxe non é o amor perverso que nos pon desde París e Madrid: vivimos en democracia, as institucións son imparciais e democráticas. O límite insuperable para a supervivencia do noso pobo é o federalismo. E xa está.

Pero o certo é que o goberno decide as oligarquías dos partidos, e que os parlamentos non son o centro central das decisións, nin a sala de debate real. O que aprendeu moito diso é o que naceu en Llodio, preguntarlle.

Están a facelo en balde, ese discurso está obsoleto e mentido. Coa axuda dos medios de comunicación levan anos profundando na guerra ideolóxica. É verdade que ideoloxía e psicoloxía son ferramentas importantes no proceso de asimilación. Lembremos diso o que dicía o filósofo inglés Thomas Hobbes: “Force, and fraud, incluso in war the cardinal virtues” (A forza e a fraude son as virtudes cardinais de todas as guerras).

Ata que Francia e España non alteran o seu discurso, non o fago e prefiro que sendo o 28º presidente de EE UU, Thomas Woodrow Wilson, agárrese ao devandito en 1918. Coa esperanza de contribuír á paz internacional en Europa, publicou as razóns e contidos do dereito á autodeterminación, aínda que sexa certo, que entra xuridicamente en vigor en 1976.

Non fai falta dicir que o significado desta decisión é moi importante e profundo, por suposto, para todo o mundo, pero especialmente para os pobos sen Estado como Euskal Herria. Isto significa que as lexislacións que padecemos, as institucións, as administracións, as estruturas políticas, militares, culturais, sociais, administrativas, etc., son inxustas mentres se nos prohibe o exercicio do dereito de autodeterminación. Por que? O dereito de autodeterminación dos pobos como principio e fonte de democracia, paz e de todas as institucións.

Por tanto, mentres o Estado nega a soberanía ao pobo, utilizando o exército ou outras violencias, non hai democracia e renuncia á democracia.

Así, os que están ao bordo do barro das corruptelas políticas, e a pesar de que o respaldo non ten a suficiente forza, están a xestionar o diñeiro e o poder. Orgullosos como gardiáns da democracia. Sempre están onde hai diñeiro. O diñeiro é a súa alimentación principal. Para malgastar sen medidas cando están saturados e cando están famentos, para asimilalo.

Moitas veces deixámolas en voz alta e sen ningún tipo de vergoña, tentando evitar o enfrontamento, cando escoitamos palabras tan tímidas como perversas cheas de mentiras. Porque é verdade que podemos participar entre iguais “pero na medida en que aceptamos que formamos parte da nación impoñente”.

Na mesma liña, en Navarra, o fillo de Corella dinos o mesmo que dicía, agora nadas en Cintruénigo, que os navarros somos españois. Non hai cambios, o señor Patxi López, presidente da CAV, cando se enfrontou á identidade vasca ou española no Parlamento de Vitoria, dixo “Gústanme os peixes de cores”. Non son quen o poña en dúbida. Recoñezo que lle gustan os pescados coloridos, por que non? Pero téñoo claro, só dúas cores, amarelo e vermello.

Este tipo de polémicas son o folclore de toda a vida, non teñen nada de fondo, non son máis que a “forraxe” dos xornalistas. O importante é que o percorrido claro e coñecido que leva o PNV, iso si que é importante. Porque a forma de facer a súa política non é a actual, non cambiarán o seu guión tradicional; cando reciban unha mensaxe de consenso desde Madrid, só darán o último paso; como pór en escena a convivencia. E iso sábeo o PNV.

Josu Iraeta, escritor