Ao día seguinte da realización do curso a conta cambiou totalmente. Revisando os conceptos do día anterior, deime conta da forza da sintropía rompendo a miña dura cabeza.

A agricultura sintrópica foi desenvolvida por Ernest Gostch durante toda a súa vida en Bahía, Brasil. Apaixonado amante da natureza, Gostch comprendeu en profundidade o funcionamento dos ecosistemas e desenvolveu a súa capacidade de traballar con eles buscando o beneficio do todo. Hoxe en día, segue cultivando abundantes froitos, como o cacao e o café.

A sintropia consiste en crear ecosistemas, convertendo ao ser humano en meros xestores, espectadores, acompañantes. Ao formar parte deste ecosistema beneficiámonos da prosperidade local, facéndonos tamén ricos. A sintropia non utiliza nin ximaurris nin agrotóxicos, busca (e atopa) o equilibrio con recursos autóctonos. Este concepto deixa á natureza en si mesma e convídanos a converternos en parte integrante da contorna.

Aquel día do curso (Ametxe, Gordexola), tras unha breve explicación teórica, comezamos a sementar e plantar un único banco de 14 x 0,8 metros, e a miña mente dura volveu explotar. Neste pequeno espazo sementamos miles de sementes, plantamos decenas de árbores e depositamos máis de 100 ramas no solo. A densidade era enorme e a súa observación inquiétame. Como se desenvolverán as plantas sas? E a competencia? Marco de plantación?...

Tiven que pasar un día e unha longa sesión de youtube para tomar conciencia do valor desta técnica. Ao final entendín que con esta enorme densidade daba oportunidades á natureza, disipando as posibilidades expresivas, a necesidade de control do agricultor. A clave está na xestión destes recursos, xogar con diferentes estratos, realizar podas de gran envergadura en diferentes épocas.

O máis rechamante que debes ter en conta á hora de instalar un ecosistema sintrópico é que deades o bosque ideal de climas que buscas: que especies queres que permanezan alí durante moito tempo e que froitos queres sumar no futuro. Tendo en conta isto, a medida que soben as diferentes especies, as ramas vanse podando e controlando, e como consecuencia desa poda libérase a bacteria e a hormona ao redor da bomba, potenciando a microbiología. Aí está a cuña, acelerar o dinamismo do sistema, dirixindo todo o ecosistema cara ao obxectivo.

Pódaa realízase en diferentes tempos e espazos (1,3,6,12... meses) e en función diso realízase seméntaa ou plantación. Poderiamos utilizar calquera planta ou árbore, por exemplo aqueles que che rodean ou que che resultan fáciles de duplicar. Naquel día de Gordexola plantouse o bosque climático (pexego e aguacatate) que buscabamos no centro do bando, rodeado de especies de apoio (eucalipto, salgueiro, fresno...). Movendo do centro cara a fóra utilizamos arbustos e plantas de menor porte (lavanda, romeu, agapantus, xenerosidade, acelga, alcachofa...), xa que van ocupar menos tempo no banco. Por último, no bordo do bancal sementamos plantas de ciclo moi curto (rabanito, mostaza, guisantes, leituga...).

Lendo o anterior explótaseme a cabeza hoxe en día, porque vai en contra de todo o apreso. Pero niso consiste a agricultura sintrópica, en romper os marcos.