A participación de Sare na manifestación convocada o pasado 13 de xaneiro en Bilbao demostrou que non foi só unha das manifestacións que se produciron en xaneiro desde hai anos.

Unha vez máis se puxo de manifesto o desexo da sociedade vasca de pór fin ás consecuencias dunha confrontación que causou dor e sufrimento durante décadas e que se quere deixar atrás dunha vez por todas, sen esquecer en absoluto o sucedido, pero pechando a porta ao odio e o desquite.

Máis de 70.000 persoas de diferentes ideoloxías seguen reclamando na rúa –mesmo despois de finalizar a política de afastamento– a apertura de novas etapas e, sobre todo, a necesidade de acabar coas excepcións xurídicas e penais que se aplican aos presos vascos.

Nin sequera para os sectores que tentan perpetuar unha confrontación tan afastada das esixencias da sociedade vasca foi unha manifestación máis. Ao día seguinte comezou o acoso virtual contra quen quixeron unirse a esta reivindicación pacífica e democrática. O linchamento mediático contra a actriz Itziar Ituño, similar ao que empezou con Porrotx, é unha liña vermella a denunciar por calquera demócrata.

Non é fácil entender como se pode descualificar, tanto desde o anonimato como a través de diferentes plataformas de opinión, ter e expresar a propia opinión.

A todo iso sumouse nos últimos días un novo intento, xa que non é a primeira vez que se trata de criminalizar o labor de Sare polos dereitos humanos. Na Audiencia Nacional, seguindo a lóxica da pena, queren considerar como delito defender os dereitos dos presos. É a actitude de quen non queren avanzar na convivencia, e o seu obxectivo é deter definitivamente a confrontación nas nosas vidas, entrando nunha espiral que suporía unha represión crecente e uns dereitos cada vez máis escasos, para establecer a “lei e a orde” e eliminar as liberdades. O discurso dereitista que está a impor sobre a xestión política é tan artificial como preocupante e reaccionario.

A aposta de Sare seguirá sendo pechar as portas á confrontación e ao sufrimento e abrir a convivencia e a paz real, e seguirá sendo a base do noso traballo a obstaculización de toda vulneración de dereitos, tanto dos presos vascos como das vítimas das violencias, ás que debemos o respecto, a protección e a reparación. É a única maneira de construír entre todos o modelo de convivencia desexado por un amplo sector da sociedade vasca.

O 14 de xuño Sare cumpre dez anos. Gustaríanos que a nosa vida fose máis curta, pero aínda temos camiño por percorrer, e o incumprimento de máis aniversarios dependerá do tempo necesario para alcanzar os nosos obxectivos.

As chaves para a solución foron unha boa ferramenta que nos axudou a avanzar a campaña desde o 21 de outubro. Este documento conta co apoio da maioría política e sindical vasca e recibiu a adhesión de miles de persoas. É un documento que recolle as bases fundamentais da nosa tarefa.

Queremos e necesitamos seguir traballando neste camiño para espertar o motor da sociedade e activar chaves que abran as portas ao futuro que como sociedade desexamos, deixando atrás longos anos de confrontación.

A nosa sociedade debe asumir as claves da solución a través das institucións políticas e xudiciais.

Non estamos a pedir a impunidade, senón ter acceso a todas as formas que a propia lexislación contempla para cumprir as sancións, profundar nun novo e máis xusto modelo penal, máis humanizado e máis xusto, recoñecendo os dereitos dos presos vascos, e de todas as persoas que sufriron neste país, con total respecto á súa dor.

Falaremos de todo o devandito na nosa IX. Na asemblea, o 9 de marzo, deseñarase entre todos a folla de ruta para o 2024.

Estamos convencidos de que este obxectivo nos implica como cidadáns, porque a defensa dos dereitos humanos é unha necesidade compartida, de todos, que nos fará máis sensibles aos nosos dereitos como persoas.

Membros da Rede: Joseba Azkarraga, Bego Atxa, Mikel Mundiñano, Eñaut Landa, Jon Marauri, Iñaki Bidaurre, Nahikari Iturbe