As esixencias de eúscaro de Osakidetza son abusivas. Sen dúbida. Estamos a colocar e mobilizando aos profesionais sanitarios nesta liña. Sen estar en contra do eúscaro, con poucas intencións de aprender e moito menos de utilizar.

A nova plataforma de referencia é “Unidas por unha Lingüística Real”. A precariedade e as desvantaxes dos traballadores que non saben eúscaro veñen salvar o sector cando son evidentes. Hai alguén na zona que teña familiares, amigos ou o que sexa con problemas de saúde e que non teña que sufrir os erros estruturais de Osakidetza? Todos sabemos que é culpa dos perfís lingüísticos. Por iso, o 20 de xullo, concentración en Bilbao.

Pola convivencia. O español é obrigatorio para aprender medicamento, para acceder ás especializacións sanitarias (EIR, FIR, PIR, MIR...), para recibir formación e presentarse a oposicións (non puntuable, senón condicional). Nivel B2, equivalente a C1. O sistema sanitario é actualmente un espazo de transformación de traballadores e pacientes vascos, tal e como denunciamos con frecuencia desde Aitor. Que a oposición se exprese en euskera si non se quere facer un exame mal traducido e obter un peor resultado. Algúns das análises están nos xulgados baixo a acusación de corrupción (moitos xefes que non saben euskera e cociñados), pero a culpa, unha vez máis, é dos euskaldunes.

Como traballar en eúscaro, se alguén que non sabe (ou un compañeiro vasco que está en contra da “imposición” do eúscaro) non entende os termos derivados do latín e imponse a obrigación de escribir “radiografía” para salvar a vida dos pacientes en lugar de “radiografía”.

Aínda que a evidencia científica indica que a única garantía de calidade para os usuarios ou enfermos euskaldunes é é a atención en eúscaro, o pulso na rúa baséase en esquecer os criterios de saúde e defender os seus privilexios.

Porque iso é: a defensa dos privilexios. A pesar de que durante décadas se denunciaron recortes e deficiencias estruturais, a precariedade actual é culpa dos vascos e vascas. Por encima das xestións cuestionables e as privatizacións, expuxéronnos a denuncia contra un servizo sanitario en eúscaro que non existe, a denuncia dunha posible pantasma precaria.

Si para a prestación dun servizo público trátase de antepor os intereses propios aos da cidadanía, ademais de que hai un amplo abanico de posibilidades de emprego fóra deste servizo público, convén que a Administración socialice a comprensión do público. Están a utilizar os servizos públicos para marxinar a unha gran parte da poboación e prexudicar a súa saúde, e queren prexudicarnos aínda máis.

Os dereitos lingüísticos non están confrontados cos dereitos laborais. Hai traballadores impositivos e reaccionarios que están confrontados co eúscaro. Dúas linguas oficiais (por agora), un único servizo público, cun alto nivel de calidade avalado pola evidencia científica. Son os traballadores que se opoñen a eses criterios, a maioría dos sindicatos, axentes e partidos que están no poder, os que nos converten en traballadores e cidadás de segunda división.

Ademais de ser un grave insulto para os traballadores sanitarios vascos, é unha demostración de forza contra os pacientes vascoparlantes. Somos cidadáns e cidadás de segundo nivel que non podemos (e non podemos) recibir (e dar) servizos na nosa lingua (supostamente na lingua oficial). O que se chama ultradereita non está oculto fóra de Euskal Herria, e vén agresivo co seu racismo, clasismo e imposicións. Nunha situación de seu grave, sempre existe a posibilidade de dar pasos atrás. En caso de non organizarse, si non se fai fronte. É hora de conseguir un servizo que nos permita aos vascos unha atención sanitaria digna. Sanitarios contra os vascos, sanitarios a favor dos pacientes.

Adrián Zelaia, membro e médico do movemento Araia