Tíñalles que contar que hai tempo viñeron traballadores dunha subcontrata a ofrecerlles e que lles dixemos que non. Con todo, por sorpresa, a banda chegou; aínda que aquí só vivimos persoas en tres casas, as outras seis están buxán ou son sociedades gastronómicas. Parece que o necesitan os socios das asociacións, incluso os caseríos buxán. Debo escribir sobre os traballos subterráneos, os soldos e os materiais que iso supón, para que non se utilicen.

Quería escribir que é difícil recoñecer ese uso do diñeiro público, e que nalgúns casos será necesaria unha banda ultra rápida, pero para ter conexión a Internet hai sistemas moito máis baratos e eficientes: por exemplo, o traballo da fundación Güifinet está aquí, grazas ao traballo dos que están en pequenas cooperativas.

Gustaríame dicirlles ás autoridades que poden facer investimentos máis necesarias. Por exemplo, o transporte. Que sabemos que non vai vir a casa o autobús, pero o servizo dun taxi solicitado previamente? Polo menos para baixar ao colexio... Isto, entre outras cousas, traería aos nenos a vivir aos caseríos sen que os seus pais se volvan tolos.

Pero prefiro escribir con mazás e con xeadas. Porque estamos en plena forma.

Xa estamos a elaborar marmeladas e doces de mazá para os próximos dous anos. Si a alegría é estar a mirar aos manzanos, a satisfacción é aínda maior cando os andeis se enchen día a día. O cheiro a mazá dá semanas na cociña, deléitanos. Iso si, cada vez que baixamos ao manzanal hai que agradecer aos manzanos. Hai que recoñecer dalgunha maneira o seu traballo neste punto, especialmente difícil nas condicións dos dous últimos anos.

A época, que durante o inverno será un leito de ouro, é o momento da súa recollida. Hai que facelo con todo o mimo no seu punto para non emitir. O helecho ponnos a mirar cara ao inverno: gustaríame soñar nos niños que deixarán as ovellas tras as súas reclinaciones.

Só escribiría co tempo e as mazás, que son as que realmente nos conectan á vida.