Dez anos despois da Revolución de Rojava poderiamos celebrar unha efeméride preciosa, mentres que a grave situación que viven os pobos do norte e do leste de Siria puxo de manifesto a cegueira internacional. Os intentos de destrución deste proxecto emancipador non só veñen da man de Turquía, senón que os poderes imperialistas tamén pretenden acabar cos avances democráticos de Kurdistán. Que perderá a humanidade se Rojava foi ignorada? Neste pequeno territorio, a Revolución estableceu un fito evidente. As políticas desenvolvidas polas autoridades na rexión estaban orientadas á negación da identidade, a cultura, a linguaxe e a existencia do pobo kurdo.

E ademais do pobo kurdo, os arameos, turcomanos, armenios, asirios... toda unha diversidade étnica vía o seu fin cerca. Pero a comprensión da Revolución de Rojava non pode limitarse a un espazo xeográfico concreto, nin a algúns símbolos ou siglas que deron a volta a todo o mundo. Esta sociedade multiétnica organizouse para pór en marcha a Revolución, refuxiouse até o esgotamento do violento ataque do ISIS e liberou á humanidade destes salvaxes financiados polos seus amigos occidentais.

Lembremos o 1 de novembro de 2014. Entón as forzas protectoras YPG/YPJ expulsaron aos mercenarios de Daesh de Koban. A capacidade do pobo kurdo para desenvolver as súas propias estruturas democráticas é o resultado do desenvolvemento ideolóxico das décadas. Teñen na base a liberación da muller, entendida como garantía dunha sociedade libre, e a democracia radical, básica e multiétnica. Movementos de liberación kurdos dentro do marco dunha loita política máis ampla que denominou Confederalismo Democrático. Hoxe a sociedade de Rojava prepárase para enfrontarse a unha nova invasión de Turquía. Erdogan anuncia que ocupará 30 quilómetros do territorio sirio baixo a escusa de que o seu exército cree unha zona de seguridade. Desde 2016, Turquía realizou varias invasións no territorio de Rojava: bombardeou en Afri, Serecaniye, Vire Spi, e no Sur de Kurdistán o territorio dos yezidias, os campamentos de refuxiados e os postos de protección das montañas da guerrilla. A administración de Rojava ten claro: Chegada do día X.

E é que, tras a última reunión da OTAN, o neo-otomán Turquía está máis orgulloso que nunca e sente máis lexitimado que nunca para levar a cabo o seu propósito expansionista. Pensar que os denominados socios occidentais da Administración van parar ao plan expansionista otomán sería unha perplexidade. Hai que ter en conta que a loita contra o Estado Islámico, entre outros, foi unha escusa para vixiar de cerca os movementos de EE UU no sur de Siria. Pola súa banda, Rusia chegou a un acordo con Turquía para dar un ultimato a YPG e YPJ: Pedían que a rexión de Rojava fose cedida ao Goberno central de Siria, pola contra invadiría o territorio.

O goberno de Assad non outorgou ningún recoñecemento á Administración Autónoma, e as organizacións de dereitos humanos denunciaron que Afri é probablemente a rexión máis castigada polos dereitos en toda Siria. Este feito non sería posible sen ese pacto entre Rusia e Turquía. Con todo, non hai que esquecer que Turquía, Rusia e Irán teñen o seu propio marco de relación ao redor da guerra de Siria, os tratados de Astana. Neles distribuíronse as zonas de influencia. É dicir, non hai frontis contra Turquía, nin propostas similares. É máis, Rusia quixo utilizar a situación siria para afastar a Turquía da alianza atlántica alimentada pola súa ambición otomá imperial. Como forza da esquerda deberiamos asimilalo canto antes.

A realidade actual do imperialismo non é de principios do século XXI, e o espazo deixado por Estados Unidos en Oriente Medio tras o fracaso de Iraq animou ás potencias rexionais a ocupar estas zonas, como Turquía e Irán. A Revolución de Rojava entrou nunha nova fase e os internacionalistas non podemos caer en reduccionismos simplistas. O pobo de Rojava leva dez anos pelexando e máis de 12.000 loitadores caeron. Agora chámanos a Revolución de Rojava!