Ouvín dicir que as mellores bágoas son as que ven os aeroportos. Pero supoño que se trataba doutras bágoas o que dixo, e non como eu vin durante estas vacacións.

Durante varias horas, as bágoas dominaron o aeroporto de Munich, bágoas de indignación, bágoas de fatiga e tamén bágoas de impotencia. O atraso dalgúns voos provocou que centos de persoas perdesen as súas conexións e quedasen no aeroporto, sen poder chegar ao seu destino (vacacións), o que provocou o caos.

Mentres os berros sucedíanse, decenas de persoas vagaban sen rumbo para crer que alguén ía resolver o asunto de inmediato. Os afectados axudábanse mutuamente, cun só inimigo no albo. Uns por problemas de linguaxe e outros por non poder acougar os nervios, pero todos estaban arruinados. Hoteis, autobuses, aluguer de coches, saídas e tours, todo perdido. Quizais, perder o que ten un custo económico é o mínimo, pois o que ninguén nos devolve é o tempo. Tanto o tempo transcorrido na preparación das vacacións como o perdido entre queixas e reclamacións no aeroporto.

De todos os xeitos, por razóns e danos, o que máis me chamou a atención foi ver con que facilidade a xente pode chegar a situacións extremas, cando se trata do benestar dun mesmo.

Está claro que levamos meses organizando estas vacacións, á espera de que chegue o último día de traballo e que fixemos un esforzo económico. E, por suposto, defenderei que o lecer e o descanso deben ser un dereito para todas as persoas. Pero talvez estas horas mortas no aeroporto sirvan como punto de saída á reflexión, si non sabemos relativizar os problemas, que en definitiva non é máis que un problema dos privilexiados do primeiro mundo.

Naiara Perez