O escenario sitúase ao carón da praza, fronte ao portal da Óptica de Montaña. Un lugar idóneo para empezar porque se adapta perfectamente ao título do libro e aos que se contan nel. Porque Zelaieta fálanos das nosas formas de ver e mirar, e dos problemas e potencialidades das nosas formas de ver. Pero o espazo tamén é adecuado pola relación da óptica Mendia coa linguaxe do libro. O Monte Optika é un lugar simbólico para a reivindicación dos dereitos lingüísticos dos vascos. Un pequeno respiro no centro da capital vitoriana.

Podemos dicir que Edu Zelaieta utilizou talvez este escenario singular da mesma maneira que utiliza as citas que aparecen en todos os seus poemas; ao comezo de cada poema hai unha cita que serve para ancorar e pór en marcha a lectura. De forma similar, o escenario do portal da óptica Mendia para o público: unha áncora, un punto de partida.

Pero houbo máis metáforas. Foi unha tarde chuviosa, e ao principio cuestionamos se a pequena carpa instalada polo Concello de Vitoria vai ser suficiente, se non imos acabar coa sopa de sopa feita. Pero decidimos seguir adiante coa presentación, e a pequena carpa, a duras penas, resistiuno e non nos mollamos. Non só iso, o refuxio encheuse, e os que chegaron máis tarde á carpa deben gardarse baixo paraugas. Para minimizar as rendijas do frío, a xente arrimouse mutuamente e todos calamos atentamente este libro de presentación. E entón Edu Zelaieta dixo: "e se isto non é poesía, que é?". E si, ese gran grupo vasco, no centro de Vitoria, baixo a choiva constante, non é poesía? Non é metafórico?

A pesar das dúbidas, a pesar das dúbidas, o recital poético ha comezado con puntualidade. Tras o atril estiveron Edu Zelaieta e Itziar Rekalde e o que nos ofreceron foi máis aló da mera declamación poética e os espectadores xogamos en xogos poéticos relacionados coa visión e as formas de ver. Por exemplo, repartíronse lentes de papel que substitúen cristais graduados por celofanes de cores. Desta forma demostramos que cada ollo pode ter unha visión propia.

Tamén apareceu, por un momento, o xefe de óptica Mendia nun escenario humilde. A aparición foi sutil e, unha vez máis, poética: colocou a Edu Zelaieta como unha das lentes de óptica para valorar a vista do usuario. Outro momento emocionante foi o que o autor leu á súa nai a letra de Nai traducida ao castelán para que a comprendese, e de novo ocorreunos a metáfora.

A tarde do 22 de maio tamén nos serviu para comprender ben o significado da poesía Local poet que aparece no libro. No centro de Vitoria-Gasteiz, ter un local poet significa encher unha pequena carpa, por encima da climatoloxía, a pesar da desagradable tarde. E gozar gozando e gozando dun local moi poético.

A presbicia axudounos , como ocorre no libro, porque todas as imaxes, a pel, todas as mencións, todos os xestos, como son simbólicos, teñen un significado máis aló do que vemos, no centro de Vitoria, convertémonos/convertémosnos nunha metáfora bonita.