Amorante e Ibil Bedi

Onde: Ranpi do Porto (Ondarroa)

Cando: 25 de novembro

------------------------------------------------

Non me xurdiu até agora a posibilidade de achegarse á Ranra do Porto de Ondarroa. Os meus amigos dicíanme que era un lugar especial e que me ía a gustar. E ao final tiven a escusa para asistir aos concertos dos grupos Amorante e Ibil Bedi.

Para quen nunca estivo, dúas notas. O seu nome indica a localización da sala. Precisamente nun destes obsoletos edificios industriais do porto, unha costa arriba. Premisa: guay. Doutra banda, entrarás e a ranpa consegue un segundo sentido: xunto ao escenario, literalmente, ten unha pequena pista de skate. Impresión: guau. A sala encheuse de xente do pobo e de estraños antes dos concertos dos músicos. Non foi difícil porque a sala é moi pequena, pero o ambiente é fermoso.

Amorant ofrece ás público cancións do seu último traballo. Non foi un público fácil, falou e mareado moito cando bebe cervexas de lata e rusos. Comeza o concerto como un banquete entre o público e a trompetilla na man. Tamén houbo ocasión de bailar e cantar. Tras miles de voltas coas teclas, pedais, looper e antigos instrumentos, o veterano concerto terminou . Moito non coñecíano e levaron unha boa sorpresa. Famau.

Despois, os Ibilbed soben ao escenario até o Nadal. A pesar do terceiro día de concerto fóra de Pamplona, conservaron escasas forzas para a escuridade do zapato. Os máis novos tomaron a primeira liña e os espectadores cantaron desde o principio. Tamén os que estaban á beira da pista de Skate. Ao disco Goldea danlle a volta e terminan. Algúns dos seus oíntes, desexosos de escoitar a Xira, comezan a cantar entre as súas cancións. Pero Amets adiántalles que aínda non é a quenda. A Valentía de Micer non foi revalidado con motivo do Día contra a violencia cara ás mulleres e dedicouno aos homes covardes.

Pero como é recomendable facer unha homenaxe a estes espazos, todo seguirá sendo, oasis. Algún non atreveríanse a arriscarse, e por iso en Euskal Herria necesítanse máis ranpas do Porto. Talvez Ibil Bedi sexa unha aposta fácil para unha sala deste tipo. Pero hai que apostar tamén por artistas como Amorante. Hai que afacer aos oíntes a expresar en directo a música que lles coñece e non lles gusta. Como oínte tamén nos toca pór o noso gran e ás propostas menos habituais en eúscaro tócanos facer un oco nas nosas axendas e orellas.