“Xa tes unha moeda por favor e unha moeda por favor!”, dixo un dos comensais á persoa que atopou na porta do supermercado pedindo: un ano antes pedía noutro supermercado, logo necesítase portada. Aí estabamos a entrevistar, á volta da gran comida aérea de celebración, cada cal alegrando os seus asuntos. “Non me digas “bos días”, non nos coñecemos!”, engadiu ao esmoleiro de entrada da panadaría outro: o saúdo facía sentir incómodo, tal violencia. E que os que piden en forma de pobres gañan máis que “nós” –o carniceiro díxome que unha vez vira repartir os beneficios do día a man”–, e outros.

O acento da comida fíxome sentir o corazón dos días, e o corazón lembroume algunhas das controversias que mantiven nun ambiente bellísimo de esquerdas con respecto á RGI. Que hai moitos vitalistas, que prefiren vivir na olaría en lugar de suar o soldo, que hai que presionar a quen vai traballar polo mesmo soldo, e non de maneira irreverente, para que os salarios de miseria desaparezan. Que regalan prestacións incontroladas e que a fraude é terrible, familias; que a fraude nunca chegou ao 2% segundo os datos do Goberno e que aos que o reciben tamén se lles inspeccionan contas correntes e casas, que eu a un amigo quitáronlle a prestación por pagar catro menús co cartón. Que os inmigrantes teñen máis dereitos que “nós” á hora de recibir as prestacións, a familia; que ademais de mentir, efectivamente é ao revés, que eu lea as condicións para recibir as prestacións e non o grupo Correo. Que non a eles, pero si aos latinoamericanos as institucións, os amigos inmigrantes africanos, están a repetirme as mesmas mentiras que me din os amigos brancos, eu.

Aínda non me foi o Corazoncito, a Migración de José Mari Esparza? Non, agradézolle o artigo, porque atribuía ao capitalismo a responsabilidade do descenso salarial de “nós” (vascos), pero puña o foco nos migrantes. Esparza tróuxome á espreita ao fugitivo vasco que coñecín no exilio afastado: responsable da baixada dos salarios de “nós” (homes) que facían as mulleres por entrar no mercado de emprego.

E lembrei ao ertzaina que visitou a casa para comprobar si o compañeiro de piso que recollía a RGI vivía realmente nela, durante a operación policial contra a fraude. “Sorpréndeme que vós veñades aos que recibimos a RGI en busca de fraude, cando somos decenas de miles, fraude oficial do 1% e diñeiro trivial, e non ás empresas, sendo poucos os empresarios, fraude fiscal recoñecido do 20% e contía alíptica”, díxenlle: “Non, non nos envían ao sitio e non vannos a mandar para a miña vergoña....” Desgraciadamente, os que están alén da trincheira adoitan ser os que teñen o conflito de clase de luces.

A guerra entre os pobres durante o empobrecimiento masivo, mesmo á esquerda con demasiada frecuencia. Outra guerra é posible... se inventas diferenciar aos trincheros dos inimigos.